یادداشت “روانبخش” به بهانه محفل وحدت آفرین لار و گراش

“رستم روانبخش” به بهانه محفل وحدت آفرین لار و گراش یادداشتی در این خصوص نگاشته است.

به گزارش میلاد لارستان، رستم روانبخش یکی از اعضای شورای شهر لار و یک از فعالان اجتماعی و رسانه ای به بهانه شرکت جمعی از مسئولان و مردم لارستان در محفل وحدت آفرین ویژه برنامه شهادت حضرت زهرا(س) یادداشتی نوشته است که در ذیل می آید:

وحدت بر اساس گفتمان توحیدی و الگویی برای همکاری منطقه‌ای

به مناسبت سالگرد شهادت حضرت زهرا (س) به اتفاق امام جمعه، فرماندار، مسئولان و عده‌ای از معتمدان و فعالان اجتماعی لار به گراش رفتیم و در مراسمی که در حسینیه چهارده معصوم سلام الله علیهم برپا شده بود شرکت کردیم. این برنامه ایدۀ فرماندار جدید لار، داریوش دهقان بود. ایجاد وحدت منطقه‌ای یکی از اهداف فرماندار لارستان است که از همین روزهای نخست برای آن برنامه ریزی کرده‌اند و همین برنامه حضور در مراسم عزاداری گراش در آن راستا است. قرار است روزهای آینده نیز جمعی از گراشی‌ها به لار بیایند.

مدت‌هاست که «وحدت» به عنوان مهمترین راه‌کار سرعت بخشی به پیشرفت منطقه مطرح می‌شود و داریوش دهقان نیز قبل از آمدن به لارستان با پرس‌وجو از فعالان سیاسی و رصد اوضاع منطقه به این امر پی برده است و قصد دارد توان و ابتکار خود را در این راه صرف کند، باشد که فرجی حاصل شود.

شعار وحدت در گفتمان توحیدی مطرح می‌شود و ایجاد وحدت در جامعه‌ای که افراد آن توحید را در درون خود متجلی کرده و از خود عبور کرده باشند ایجاد می‌شود. «اگر ۱۲۴ هزار پیامبر الهی در یک جامعه با هم زندگی می‌کردند ذره‌ای بین آن‌ها اختلاف نبود.» پس برای رسیدن به وحدت باید نگاهی الهی داشته باشیم و از خود عبور کرده باشیم. منیت‌ها و خود بودن هاست که سدی بزرگ در برابر ایجاد وحدت است. پس تا گفتمان توحیدی در فکر و نور توحید در جان افراد جامعه تلالو نیابد شعار وحدت محقق نخواهد شد.

به نظر می‌رسد در کنار تلاش برای ایجاد وحدت با تمسک به گفتمان الهی و توحیدی، باید به الگویی برای همکاری منطقه‌ای نیز برسیم.

کشورهای اروپایی در جنگ جهانی اول و دوم ده‌ها میلیون نفر را از خود به خاک و خون کشیدند، اما امروز اگر به آنجا سفر کنید یا اخبارشان را دنبال کنید اثری از این سابقۀ وحشتناک نمی‌بینید.

اروپایی‌ها بعد از جنگ جهانی دوم تلاش کردند به یک الگوی همکاری منطقه‌ای برسند. به زعم من ما هم می‌توانیم برای تحقق همکاری الگویی را بر روابط درون منطقۀ خودمان حاکم کنیم.

در ادامه الگویی را پیشنهاد می‌کنم و از صاحب نظران و فعالان سیاسی و اجتماعی منطقه درخواست دارم الگوی پیشنهادی را نقد کنند:

*«همکاری برای منافع مشترک و به رسمیت شناختن رقابت برای منافع متضاد»

بخش نخست الگوی پیشنهادی واضح است، هرچند در تشخیص منافع مشترک دچار چالش می‌شویم. تعیین منافع مشترک و جا انداختن آن برای تودۀ مردم نیازمند همکاری فعالان سیاسی و اجتماعی معقول و دلسوز است. بخش دوم الگو کار ساده‌ای نیست. در واقع، ما باید رقابت سایر شهرستان‌ها، بخش‌ها و شهرهای درون منطقه برای کسب آنچه که ما هم می‌خواهیم کسب کنیم و یا حتی به ضرر ماست را به رسمیت بشناسیم.

گاهی امری را می‌توان با همکاری محقق کرد و منافع آن به همه می‌رسد که این امر مصداق بخش نخست الگو است و گاهی نیز امری به لحاظ کمی یا کیفی به گونه‌ای است که منافع آن تنها برای یک نفر است و برای دیگران منفعتی ندارد و یا حتی برای دیگران ضرر دارد که این امر مصداق بخش دوم الگو است.

پس سه حالت قابل تصور است:

۱٫همکاری برای منافع مشترک

۲٫ بی‌تفاوتی برای منافع غیر مشترک

۳٫ رقابت برای منافع متضاد

منتظر نقدهای شما هستیم.