یادداشت؛ چرا کابینه اول پزشکیان رای اعتماد کامل مجلس را کسب کرد

روز اول معرفی وزرا به مجلس، به برخی دوستان عرض کردم اگر نماینده مجلس بودم به همه وزرا رای اعتماد می دادم. اما چرا؟

اول)  از ابتدای سال ۱۴۰۳، کشور ما در یک شرایط حساس قرار گرفته است. برای اولین بار بین ایران و رژیم صهیونیستی، تبادل آتش مستقیم اتفاق افتاده است. پس از حادثه هلیکوپتر شهید رئیسی و حواشی دو ماهه انتخابات، ترور اسماعیل هنیئه در تهران، درست فردای روز تحلیف پزشکیان، پیام روشن نتانیاهو بود که با آمدن رئیس جمهور جدید، تفاوتی ایجاد نشده و شرایط هنوز جنگی است! در شرایط جنگی، مصلحت بالاتر، وفاق، همدلی و اتحاد در مقابل دشمن بیرونی است. طبیعی است بهای این رای اعتماد یکپارچه، انتخاب دو یا سه وزیر ضعیف تر هم خواهد بود ولی مزیت اول بر خسران دومی می ارزد!

دوم) در رای اعتماد به وزرا، جهت گیری کلی رئیس جمهور و خواست و نظر اکثریت جامعه باید لحاظ شود. واقعیت این است که پزشکیان، منتخب نهایی اکثریت است، نه جلیلی! پس در گزینش نهایی وزرا، باید وزیر پیشنهادی را با افراد مشابهش مقایسه کرد! وقتی ظریف، خودش را خرج کرد تا پزشکیان رای بیاورد، طبیعی است عراقچی و امثال او، وزیر خارجه خواهند شد، نه مثلا باقری کنی! در رای به وزرا باید به “خیرالموجودین اطراف رئیس جمهور” رای داد نه اینکه دنبال تحمیل “خیرالموجودین ذهنی خودمان” باشیم!

سوم)  رهبر اصلاحات، با جمله معروف “هر ۹ روز یک بحران” پایه گذار ایده “نمی گذارند کار کنیم” بود. این بهانه باید از پزشکیان حداقل در این مقطع گرفته می شد. پزشکیان هر که را خواست معرفی کرد و رای آورد، پس برای “کار نکردن” بهانه ندارد!

چهارم)  پزشکیان در معرفی کابینه، افراطی عمل نکرد. همه گزینه ها را از اصلاح طلبان پیشنهاد نکرد. وزرای مهمی مثل کشور، اطلاعات و نیرو را به جناح مقابل داد. حال اینکه این کار “تعامل” بود یا “معامله”، بماند! ولی وقتی رئیس جمهور تلاش کرده است در میانه جریانات بایستد و تقابل ایجاد نکند، تنش را بالا نبرد و آرامش را حکمفرما کند، پس سزاوار پاسخ متقابل از مجلس هست!

سال ۱۴۰۳، سال شگفتی هاست! و حالا پزشکیان که ابتدای سال در خواب هم نمی دید روزی رئیس جمهور شود، با رای یکپارچه مجلس، از ابتدای شهریور، کل کابینه را در اختیار دارد! اینکه تا پایان ۱۴۰۳ چه ماجراهایی خواهیم داشت، فقط خدا می داند!

پی نوشت: کاش بساط خرج کردن از رهبری، از سوی همه جناح ها برچیده شود!

یادداشت از حامد ملحانی