به مدد بادهائی که می وزند….

اخیراً مقاله ای با عنوان «لارستان و حوزه های اقتدار بالقوه آن» توسط اینجانب* نگاشته شد و در وبسایت آفتاب لارستان و روزنامه و وبسایت میلاد لارستان درج گردید.

محتوای این مقاله به معرفی دو مؤلفه اقتدار اجتماعی و اقتصادی لارستان در منطقه اختصاص داشت و در آن، به موضوع لزوم حضور مؤثر لارستانیها در دور دوم انتخابات و در برخی از حوزه های انتخابیه که نفوذ اجتماعی دارند اشاره شده بود.

احتمالاً همگان به خاطر دارند که در جریان مسائل سال ۱۳۸۸ در لار، به همت امام جمعه فقید، حضرت آیت الله آیت اللهی، جناب آقای دکتر بروجردی نقش مؤثری در کاهش تنش ها ایفا نمودند؛ تا بدانجا که برخی از افراد و گروهها با قرار گرفتن پشت سر این چهره سرشناس، سعی بر آن داشتند که ایشان را برای کاندیداتوری انتخابات مجلس از لارستان متقاعد نمایند.

ارتقاء فرودگاه بین المللی لارستان به اداره کل، اتفاق دیگری بود تا همین افراد و گروهها با تبلیغات گسترده، این اقدامات را حاصل تلاش جناب آقای دکتر جباری، نمایندۀ محترم بستک،بندرلنگه و پارسیان قلمداد نمایند. فارغ از آنکه این عزیزان قطعاً در هر دو مورد مهم و حیاتی برای منطقۀ لارستان خدمات ارزنده ای ارائه نموده بودند و حتی در بسیاری دیگر از وقایع منطقه، حامی لارستانیها بوده اند، اما این تصویر سازیها در منطقه به گونه ای پیش می رفت که برای عامۀ مردم جامعه اینگونه به نظر آید که وابستگی نزدیکی میان این افراد و گروهها با دو شخصیت نامبرده وجود داشته و این مسائل حاصل پیگیریهای ایشان نیز هست. و صد البته اینکه مصالح منطقه ای چنان برای ایشان مهم می نمود که فارغ از مسائل جناحی و صف بندیهای سیاسی، این شخصیت ها را متعلق به خود و منطقه لارستان می دانستند.

اما در خلال این موضوع، مطلبی که همواره دنبال می شد، تضعیف مکرر و همیشگی مواضع نماینده لارستان، خنج و گراش، جناب آقای دکتر جعفرپور بود.

امروز اما، آزمونی است برای حسن نیت افرادی که طی ۶ سال گذشته و به مدد رسانه، از تلاشهای دیگران برای محبوبیت خود، پلها ساختند و نقدهائی که از نکرده های خودیها، مکرراً نوشتند؛ کرده های خودیها را حقیر شمردند و بذر بی اعتمادی به امکانات داخلی را در میان خودیها افشاندند.

این نوشتار و گفتار هرگز به معنای آن نیست که دکتر بروجردی و دکتر جباری خودی نیستند؛ بلکه به معنای آن است که برخی، سالهای متمادی بی آنکه کوچکترین تلاشی برای لارستان کرده باشند و کوچکترین گام عملی برداشته باشند؛ بی آنکه هرگز کوچکترین ارتباطی با این دو شخصیت عزیز داشته باشند، از آب گل آلود تفرقه انگیزی برای خود ماهیها گرفتند و از نمد موجود، کلاهها بافتند! سوار بر موج فضاسازی رسانه ای، از تخریب و فشار بر مسئولین برای امتیاز گیری استفاده کردند و امروز که همگی می دانیم که مدیون زحمات این دو شخصیتیم، به فراخور بادهائی که این بار نه در زمین مصالح منطقه ای، بلکه در زمین رفتارهای گروهی و جناحی می وزد، علیرغم تذکری که در مقاله پیشین داده شد تا شاید به یاد ایشان بیاورد که چه می کردند و چه می گفتند، نه تنها کوچکترین قدمی برای قدردانی از این زحمات بر نداشتند و حتی به روی مبارک هم نیاوردند؛ بلکه این بار به جرگه سیاسیّون جناحگرا پیوستند و به مصالح منطقه ای پشت کرده، مصالح ملی را ارجح اعلام کردند و رأی آوردن دکتر بروجردی و دکتر جباری را به مصلحت کشور نمی دانند!!! و تنها چیزی که از مطلب یاد شده برگرفتند، آن بود که این بار بروند و از خلال زحمات دیگران! ، گردهمائی لارستانیها در شیراز را در حمایت از نمایندۀ اصلاح طلب، برای خود بدانند و کلاه دیگری برای خود ببافند.

اقدام پیش رو در شیراز، اگر در مخالفت با نمایندۀ پیشین شیراز با توسعه لارستان باشد، در مسیر مصالح منطقه و امری پسندیده است و نشان می دهد که انسجام اجتماعی لارستانیها خواهد توانست برای آینده ای روشنتر، مؤثر افتد و خاطر نشان کند که عناد ورزان، روزگاری به دست اتحاد لارستانیها تنبیه خواهند شد و عبرتی شود برای سایرین…

آنچه در این میانه، تلخ بود و مرا آزرد این بود که عده ای همگان را ساده لوح پنداشته اند و با بادهائی که می وزد همراهند!

مرحوم نخبه الفقهائی نقل کرده بودند، در ایام انتخابات ۱۳۹۰ لارستان، برخی از این افراد، از ستاد این اصولگرا به آن ستاد اصلاح طلب می رفتند و مطالبه گر پست و موقعیت برای خود بودند تا گروه تابع خود و رسانه هایشان را در آن مسیر کوک کنند و بگذریم از مصادیق مطالباتشان، که چه تلخ خواهد بود شنیدن آن؛ و به قول گذشتگان، «تف سر بالاست!»

اگر لارستان می خواهد مسیر روشنی برای آینده داشته باشد، باید حامی دوستداران و حامیان خود باشد و با عناد ورزان، سخت برخورد نماید. آنچه امروز مشاهده می شود و بایستی فعالین اجتماعی و سیاسی منطقه مدنظر قرار دهند آن است که نباید عده ای بتوانند با در دست گرفتن احساسات مردم و متناسب با زمان و تغییر فضا، دوستانمان را از ما برنجانند و دشمنانمان را شاد کنند.

حامد مقدم*