شعر از “حاج محمد زارع” در توصیف لار

قربون لار و تُمبِ لار

دوسْ تَدَرِم با افتخار

قربون لار و تُمب لار

وقتي كه از لار اَدَرِم

دلِ مَ ناگِرِه قرار

از روزگارون قديم

واموندِسِش تو استوار

«برج ننه» نادر اُته

قعله صبور و باوقار

«امام زادَت» چه باصفااِ

روشني شهر و ديار

«كارُمسَرا»، «باغ نشاط»

«قدمگاه» حضرت يار

مَسِّديات پاك و جُئو

بركه بُري گوشه و كِنار

از دَور و اَيوم قديم

«قيصري‌» اِسي يادگار

لار اَما تاريخي

نِه مُنِ پِديرِ يا پِدار

از بين شهريا اُشِ

صد سر و گردن اعتبار

مردمونش با هِمّتِن

بَناي خير هزارْ هزارْ

جَوونياش پاك و گُلِن

همش افكر كار و بار

تا اَبَد اِسِّن شُهداش

اَقلب و جومو، موندِگار

گرچه هَواش گَرمِه ولي

دل تَزْ اَبوي فصل بهار

بَرو كه دا فصل بهار

دشت و دَمَن نقش و نِگار

صحرو «نيمه» و «سه نخود»

فصل بهاره لاله‌زار

سيزه وَدَر مردم انَئن

با دل خش ازِرِ كُنار

«ديسه بائن» و «بگال»

سبز و خرّم چش انتظار

هر طرفي رو بُكُنِش

فَسيليا قطارْ قطارْ

ظلم بَسه اَشهر لار

اي روزگارْ، اي روزگارْ

باز اوخَنَم با افتخار

قربون لار و تُمبِ لار