روایتی از شهادت امام سجاد (ع)

امام سجاد (ع)  پس از شهادت امام حسين (ع)   و يارانش در كربلا، به همراه ساير بازماندگان قافله حسيني به اسارت دشمن درآمد و در حالي كه از بيماري توان ‌فرسا، رنج مي‌برد، در غل و زنجير دشمنان قرار گرفت و سختي اسارت  اهل بيت(ع)  از كربلا به كوفه و از كوفه به شام را با صبر و بردباري تحمل كرد و تسلي و تسكيني براي ساير اسيران در بند بود و با خطبه‌هاي روان و روشنگر خود، دشمنان و جنايت‌كاران را رسوا و حقانيت امام حسين (ع)  را به گوش مسلمانان عالم رسانيد و آنان را از خواب غفلت بيدار كرد و تحول عظيمي در جامعه مسلمانان به وجود آورد و دشمنان اهل بيت (ع) را به عقب‌ نشيني از مواضع و ديدگاه‌هاي شيطاني خود وادار نمود.

امام زين العابدين (ع)  پس از بازگشت به مدينه، به مدت ۳۴ سال امامت شيعيان را بر عهده داشت و در اين مدت نيز با حوادث و رويدادهاي بزرگي روبرو گرديد ولي به حول و قوه الهي از همه آن‌ها با سربلندي و سرافرازي عبور كرد.

از امام زين العابدين(ع)  آثار ارزشمندي از قبيل مواعظ، احاديث، اشعار و ادعيه به صورت پراكنده به جاي ماند و مورد استفاده محققان و متقيان قرار مي‌گيرد. ولي دو أثر مدون از وي برجامانده است كه در ميان آثار اسلامي، درخشندگي و جاودانگي ويژه‌اي دارند. آن دو عبارتند از:

–صحيفه سجاديه، كه مشتمل بر ۸۳ دعا و مناجات است.

–رسالة الحقوق، كه تبيين‌كننده حقوق آحاد ملت و افراد بشري در جامعه اسلامي است.

به هر روي، اين امام همام پس از پنجاه و هفت سال زندگي در محرم سال ۹۵ قمري، بر اثر زهري كه به دستور وليد بن عبدالملك اموي به آن حضرت خورانيده شد در مدينه منوره به شهادت رسيد و در قبرستان بقيع در جوار قبر مطهر عمويش امام حسن‌مجتبي (ع) به خاك سپرده شد.

درباره تاريخ شهادت امام زين العابدين (ع) ، گرچه تمامي مورخان و سيره ‌نگاران اتفاق دارند كه اين واقعه عظيم در ماه محرم واقع شد، ولي در تعيين روز و سال وقوع آن اتفاق نظر و ديدگاه واحدي وجود ندارد. برخي از آنان، روز دوازدهم محرم، برخي هيجدهم محرم و برخي ديگر بيست و پنجم محرم را روز شهادتش مي‌دانند. همچنين درباره سال شهادتش با اين كه اكثر مورخان، سال ۹۵ را ذكر كرده‌اند، برخي سال ۹۴ قمري را بيان نموده‌اند.

 

خون خورشید

 

قسمت این بود بال و پر نزنی

مرد بیمار خیمه ها باشی

حکمت این بود روی نی نروی

راوی رنج نینوا باشی

***

چقدر گریه کردی آقاجان

مژه هایت به زحمت افتادند

قمری قطعه قطعه را دیدی

ناله هایت به لکنت افتادند

***

سربریدند پیش چشمانت

دشتی از لاله و اقاقی را

پس گرفتید از یزید آخر

علم با شکوه ساقی را !؟

***

کربلا خاطرات تلخی داشت

ساربان را نمی بری از یاد

تا قیام ِ قیامت آقاجان

خیزران را نمی بری از یاد

***

خون این باغ، گردن ِ پاییز

یاس همرنگ ارغوان می شد

چه خبر بود دور ِ طشت طلا

عمه ات داشت نصف ِ جان می شد

***

کاش مادر تو را نمی زایید!

گله از دست ِ زندگی داری

دیدن آب ، آتشت می زد

دل خونی ز تشنگی داری

***

تا نگاهت به دشنه ای می خورد

جگرت درد می گرفت آقا

تا جوانی رشید می دیدی

کمرت درد می گرفت آقا

***

جمل شام پیش ِ رویت بود

خطبه ات تیغ ذوالفقارت بود

«السلام علیک یا عطشان»

ذکر لب های روضه دارت بود

***

پدرت خواند از سر نیزه

تا ببینند اهل قرآنید

عاقبت کاخ شام ثابت کرد

که شما مردمی مسلمانید

***

سوخت عمامه ات، بمیرم من

سوختن ارث ِ مادری شماست

گرچه در بندی از تو می ترسند

علتش خوی ِ حیدری شماست

***

خون خورشید در رگت جاری

از بنی هاشمی، یلی هستی

دستهای تو را به هم بستند

هرچه باشد توهم علی هستی

***

کاش می مُردم و نمی خواندم

سر بازارها تو را بردند

نیزه داران عبای دوشت را

جای سوغات کربلا بردند

س-۲۱۰