مجموعه یادداشتهایی کوتاه در باب انتخابات شوراها(6):

مسئولیت اشتباهاتمان را بپذیریم

با نزدیک شدن به ایام انتخابات شورای شهر، میلادلارستان بر آن شد تا با بررسی برخی مطالب در باب شوراها به قلم یکی از متخصصین این حوزه در انتخاب اصلح مردم طی انتخابات آتی دین خود را ادا نماید. یادداشتهایی کوتاه درباب انتخابات شوراها به قلم دکتر حامد مقدم  (دکترای شهرسازی و عضو هیات علمی دانشگاه) به رشته تحریر در آمده و طی چندین شماره به جوانب مختلف انتخابات شوراها خواهد پرداخت. مرور این مطالب و نیز انتشار متن و بحث و تبادل نظر در باب محتوای آن را به همگان توصیه می نماییم چه آنکه تضارب نظرات بی شک در توسعه منطقه بسیار مفید خواهد بود. 

۵ یادداشت قبلی به قلم دکتر مقدم در این زمینه به شرح زیر بوده اند:

شورای شهر لار و حاکمیت محلی

شوراها یا حیاط خلوت گروههای سیاسی و کارتل های اقتصادی!

محبوبیت یا تخصص؛ تفاوت جایگاه شورا و شهردار

من نماینده کل مردم هستم (در مذمت محلّه گرایی و قومیّت گرائی شورای شهر)

چرا منابع محدود شهرداری در زمان کوتاه هزینه میشود؟!

 

و یادداشت ششم موضوع مبتلا به جامعه ایرانی  است…

“مسئولیت اشتباهاتمان را بپذیریم….”

مراسم ثبت یک اثر تاریخی که باشد، محال است یکی از سخنرانان، شهردار یا رئیس شورای شهر نباشد. کافی است فلان نهاد برای یک پروژه یا اقدام خود کوچکترین استعلامی از شهرداری یا شورای شهر گرفته باشد؛ آنگاه حتماً یکی از عملکردهای مثبت دوران خدمت ایشان، حضور موثر و مداوم در پروژه مذکور خواهد بود!

حتی اگر در وظایف شهرداری هم نباشد، قانونی، ماده ای، تبصره ای پیدا می شود تا از لزوم حضور و مداخله ایشان در پروژه مذکور حمایت کند. (در این باب، ماده ۵۵ قانون شهرداریها به اندازه کافی وظایف و اختیارات را بدون مسئولیت و حدود دخالت، تعریف نموده است!)

اما خدا نکند یک اثر تاریخی تخریب شده باشد؛ سیل و طوفان شهر را ویران کرده باشد؛ ساختمانی همچون پلاسکو با خسارت چند هزار میلیاردی و اثرات روانی بسیار بر جامعه از نقشه شهر تهران محو شده باشد؛ مشکل جای پارک در مراکز شهری بیداد کند؛ ترافیک و آلودگی هوا و… که جای خود دارد؛ آنگاه مقصر در وهله اول مردمند!بعد هم سایر نهادها. حتی مختصری هم برای خود مسئولیتی در نظر نمی گیرند تا لازم باشد در قبال آن اندک قصورِ صورت گرفته! عذرخواهی کنند.

شاید از معدود چیزهایی که در حافظه تاریخیِ ما ایرانیان تقریباً وجود خارجی ندارد، عذرخواهی و استعفای واقعیِ یک مدیر است.

واقعه پلاسکو مثال واضحی بود از مسئولیت ناپذیری مدیران شهری. و به طرزی عجیب، ضعفِ حافظه ما را به رخ کشید! و انگار گروهی از روانشناسانِ اجتماعی و جامعه شناسان، از قبل می دانستند که چگونه ورق را برگردانند. آنقدر با بهانه هایی همچون سِلفی گرفتن ها و تجمعِ مردم در محل حادثه و رای دادنِ ما به ورزشکاران و هنرمندان و… سرگرممان کردند و مشغولِ سرزنشِ خودمان شدیم که یادمان رفت سهل انگاری تعداد زیادی از مدیران و کارشناسان دولتی و شهری و… زمینه سازِ وقوع چنین فاجعه ای بوده است؛ یادمان رفت که اگر چنین حادثه ای در کشوری دیگر رخ می داد، از صغیر تا کبیر استعفا می دادند و عذرخواهی می کردند و حتی در دادگاه به اتهاماتشان رسیدگی می شد؛ یادمان رفت که رئیس جمهور دستور اکید دادند که مقصرین و مسببین به سرعت شناسائی و معرفی شوند! بدتر از آن، زمینه برای شهرتِ عده ای فراهم شد تا در انتخابات اخیر جزء گزینه های جدیِ کاندیداتوری شورا باشند.

اگر قانون به مردم اجازه داده بود که برای شورا، تخصص های مختلفی را برگزینند، آنگاه تقصیر از انتخاب مردم نبود و باید قوانین انتخابات شورا مورد نقد قرار می گرفت؛ و مگر این اولین باری بود که در شهر چنین وقایعی رخ می داد که به سبب اقدامات غیر کارشناسی و کوتاهی در انجام وظایف بوده باشد که حالا این بار مردم مقصرِ انتخابشان باشند؟! آیا نمی شد در میانِ دهها دلیل برای ردّ صلاحیت، یکی را هم به تخصص اختصاص داد تا اگر اینقدر تخصص از نظر برخی، برای حضور در شورا اهمیت دارد، آنگاه مردم مقصرِ همیشگیِ وقایع نباشند؟!!

شاید اگر یک جای این ماجرا بتوان مردم را مقصر دانست، آنجائی است که احیاناً مجدداً به اعضائی رای بدهند (که از نظر نگارنده، نه بواسطه عدم تخصص، بلکه بخاطر آن) که حاضر نشدند لااقل در قبالِ همان بخش از اشتباهاتشان که موجباتِ لطماتی تا بدین حد سنگین را فراهم آورد، مسئولیت پذیر باشند و عذرخواهی نمایند و بدتر از آن، حاضر نشدند در مقابلِ هجمه های ناجوانمردانه و احیاناً برنامه ریزی شده! علیه شعورِ مردم و انتخابِ آنها، لااقل از حیثیت خودشان دفاع کنند!

و شاید شوراها بعنوان نهادهایِ محلی و در دسترسِ مردم، اولین و تنها محمِل برای فرهنگ سازیِ پذیرش خطاها و عذرخواهی در برابر مردم باشد و این امر محقق نخواهد شد، جز در انتخاب صحیح؛ و مطالبه گری در طول دوره ۴ ساله.

لطفاً از انتشار متن و بحث و تبادل نظر در باب محتوای آن دریغ نفرمایید.

ادامه دارد…