گفت و گوی خواندنی با عکاس بین المللی لارستان

میلاد لارستان: عکاس برگزیده سوگواره بین‌المللی «طریق الحسین» گفت: من معتقدم که هرکس که در مسیر پیاده‌روی نجف تا کربلا در اربعین گام برمی‌دارد رسالتی بر عهده دارد و رسالت من هم به عنوان عکاس ثبت این لحظه‌ها است.

به گزارش میلاد لارستان به نقل از خبرگزاری تسنیم؛ آوردن سوغات و ره‌آورد از سفر به ویژه اگر سفر به مکانی مقدس باشد رسمی دیرینه میان ایرانیان است اما سوغاتی که امیر قیومی، عکاس خوش ذوق و جوان لارستانی از سفر اربعین سال گذشته خود آورده با همه سوغاتی‌ها فرق می‌کند.

ره‌آورد قیومی از سفر به سرزمین سرخ کربلا عکسهایش است، عکسهایی که قرار است در نمایشگاه « قدم‌های بی‌قرار» در لارستان به نمایش درآید تا هم هنرمندان از جنبه تکنیکی از آن بهره ببرند، هم بازماندگان از سفر کربلا تجدید خاطره کنند و هم اینکه بر شوق آنان که مهیای رفتن هستند افزوده شود.

قیومی تلاش کرده که آنچه را در سفر سال گذشته‌اش چشیده در عرصه‌ای بزرگتر از سرزمین محبوبش، لارستان، عرضه کند، به همین دلیل ۱۰ عکس از عکس‌هایی را که سال گذشته در سفر اربعین در مسیر نجف تا کربلا گرفته را به سوگواره بین‌المللی « طریق الحسین» فرستاد تا با انتخاب داوران یکی از آثارش برگزیده این سوگواره شود.

وی متولد سال ۶۳ در لارستان است و عکاسی را از سال ۹۱ در آموزشگاه فنی‌وحرفه‌ای لارستان زیر نظر استاد حدادیان آغاز کرده و پس از آن دوره‌های فشرده آموزشی را در تهران گذرانده و از محضر بزرگان عرصه عکاسی چون داوود عامری و محمد نوروزی بهره برده است. 

مشروح مصاحبه با امیر قیومی، برگزیده سوگواره بین‌المللی « طریق الحسین» را در زیر می‌خوانید.

درباره اثر خود که برگزیده سوگواره « طریق‌الحسین» شده، توضیح دهید؟

قیومی: عکس مربوط به یکی از خدام الحسینی است که در مسیر نجف تا کربلا از زائران پذیرایی می‌کند در حالی که در دستش سینی خرمایی و نم اشکی در چشمانش است.

درباره انتخاب سوژه برای عکاسی به ویژه این سوژه توضیح بیشتری می‌دهید؟

قیومی: من با صبر و طمانینه عکاسی می‌کنم، یعنی زمانی که سوژه‌ای را مناسب ببینم مدتها برای لحظه‌ای که برای عکاسی مناسب و تاثیرگذار باشد، صبر می‌کنم. درباره این سوژه نیز باید بگویم که در این مرد علاوه بر تواضع و خلوص خاص، اشک را در چشمانش دیدم به همین دلیل مدتی صبر کردم تا تاثیرگذارترین لحظه به وجود آید در همین زمان عکس گرفتم.

شما به عنوان عکاس ارزشی شناخته شدید، چرا به این سمت روی آوردید؟

قیومی: زمانی که عکاسی را شروع کردم تصمیم گرفتم که عکاسی را ابزاری برای بیان دیدگاه و اعتقاداتم قرار دهم و از طریق عکاسی ارزشها را به مخاطبم منتقل کنم.

من عکاسی را با اعتماد به نفس و شاید بتوان گفت بلندپروازانه آغاز کردم یعنی از همان ابتدا مسیر راه را برای خودم ترسیم کردم اینکه در سال اول در سطح لارستان پس از آن در سطح استان و در سال سوم در سطح کشور عکسهایم را عرضه کنم که به لطف خدا این اتفاق رخ داد.

البته باید بگویم که بیان ارزش‌ها زمانی بهتر انجام می‌شود که عکاس یا هر هنرمند دیگری اعتقادش را با تکنیک و علم جلو ببرد و به همین دلیل من در کارگاه‌های زیادی شرکت کردم و مطالعات زیادی داشتم و سعی می‌کنم در زمینه عکاسی خود را به روز نگاه دارم چراکه تلفیق تکنیک و ارزش را عامل تاثیرگذاری می‌دانم.

به لطف خدا در جامعه ما فعالیت‌های مذهبی زیادی انجام می‌شود که می‌تواند سوژه‌های مناسبی برای مستندهای اجتماعی و مذهبی باشد تنها کافی ست کسانی که دغدغه این کار را دارند خود را به روز کنند و آگاه به علم باشند.

از چه سبکی در عکاسی برای عکس گرفتن استفاده می‌کنید؟

قیومی: عکاسی انتزاعی را دوست دارم و در عکسهایم انتزاع را وارد مستند کردم یعنی درواقع آنچه که من در عکسهایم از آن پیروی می‌کنم، انتزاع در مستند با نگاه خاص است. اگر بخواهم توضیح بیشتری در این زمینه دهم این است که سعی می‌کنم ضمن بیان واقعیت اما از کلیشه  استفاده نکنم و پیامم را غیرمستقیم به مخاطبم منتقل کنم.

بسیار پیش آمده که عکاسان از چیدمان یا به عبارتی پرداخت سوژه استفاده می‌کنند، نظر شما در این باره چیست؟

قیومی: در عکاسی صحنه‌آرایی یا هنر چیدمان وجود دارد اما من خود سعی می‌کنم که چیدمان را کمتر کار کنم و بیشتر به دنبال لحظات ناب باشم و به همین دلیل هم نسبت به دیگر عکاسان زمان بیشتری را برای عکاسی می‌گذارم که انرژی بیشتری هم از من می‌‌گیرد.

اما درباره استفاده از صحنه‌آرایی یا چیدمان باید بگویم که این امر به خودی خود در عکاسی بد نیست البته به شرط آنکه به گونه‌ای این چیدمان انجام شود که در عکس مشخص نباشد، اما عکاسی که از چیدمان استفاده نکند یا کمتر استفاده کند باید نگاه دقیق‌تری داشته باشد.

آیا صحنه یا سوژه‌ای بوده که دوست داشته باشید از  آن عکس بگیرید اما موفق نشده باشید.

قیومی: یکی از آرزوهای من که اسمش را آرزوی عکاسانه گذاشتم خرید تجهیزات بهتر برای عکاسی است، گاهی در جشنواره باید با کسانی رقابت کنم که تجهیزات و دوربینشان چندین برابر دوربین من قیمت و البته کیفیت دارد که این امر رقابت را سخت می‌کند.

اما آرزو برای عکاسی، بزرگترین آرزویم ثبت لحظات پیاده‌روی نجف تا کربلا برای اربعین است که سال گذشته محقق شده و امسال هم در شرف تحقق است. من معتقدم که هرکس که در این مسیر گام برمی‌دارد رسالتی بر عهده دارد و رسالت من هم به عنوان عکاس ثبت این لحظه‌ها است.

در گذشته آرزو داشتم که سبک‌های آئینی عاشورایی کشور را ثبت کنم که از لحاظ زمانی این امکان وجود ندارد علاوه بر اینکه به این نتیجه رسیدم که هر هنرمندی وظیفه دارد که از سرزمین خودش شروع کند به همین دلیل پروژه‌ای را برای ثبت لحظات آئینی محرم لارستان آغاز کردم.سوژه‌های خوب کنار ما هستند در شهر و روستای ما فقط کافی ست خوب نگاه کنیم.

مقداری راجع به نمایشگاه « قدم‌های بی‌قرار» بگوئید.

قیومی: سال گذشته که اربعین به کربلا رفتم تصمیم گرفتم که نمایشگاهی از پیاده‌روی اربعین داشته باشم اما متاسفانه به دلیل از بین رفتن حافظه اولی دوربینم تنها توانستم از حافظه دوم دوربین استفاده کنم و به همین دلیل عکسهای محرم و اربعین را با هم تلفیق و در قالب یک نمایشگاه عرضه کردم.

در این نمایشگاه ۴۴ اثر عرضه شده که برای انتخاب آثار از اساتیدم آقایان داود عامری و محمد نوروزی و نظرات دوستانم کمک گرفتم. عکسها ۶۰ در ۴۰ هستند که در روز نخست نمایشگاه استقبال خوبی هم از آن شد.

در برپایی این نمایشگاه اداره ارشاد لارستان، سپاه لارستان، انجمن عکاسی لارستان و انجمن عکاسی بستک به من بسیار کمک کردند که باید از آنها تشکر کنم. هم چنین به طور ویژه باید از نماینده فرهنگ دوست لارستان، جمشید جعفرپور تشکر کنم که زمینه کارهای فرهنگی را در لارستان فراهم کرده است.

درباره عکاسی در لارستان و راه‌های ارتقا این هنر بگوئید.

قیومی: در جامعه لار عکاسان علاقه‌مند و مستعد زیادی وجود دارد که باید حمایت بیشتری شوند به علاوه اینکه خود این دوستان هم باید در دوره‌های آموزشی زیادی شرکت کنند تا استعدادهایشان شکوفا شود البته حضور اساتید توانمند هم به پیشرفت عکاسی در لار کمک بسیاری می‌کند.

گفت‌وگو از حلیمه زارع