بوی پیراهن خونین کسی می‌آید/ این خبر را برسانید به کنعانی‌ها

 با آغاز محرم ۱۴۴۵ هجری قمری، ماتم سوزناک شهدای عاشورا و اندوه حماسه‌آفرینان کربلا زنده می‌شود. پیروان آن امام همام در حماسه‌آفرینی و ایثارگری از سویی و حامیان یزید در وحشت‌آفرینی و بربریت ازسویی‌دیگر نقش‌آفرینی کردند.

 طوری که در تاریخ کربلا، حسین (ع) و یارانش مظهر آزادگی، انسانیت، اسلامیت، شجاعت و ایثار و یزید و پیروانش نمونه بارز درنده خویی،سبعیت، کشتار، پلیدی، پلشتی و بی‌رحمی شناخته شدند و تا تاریخ زنده است این دو رود حق و باطل، به‌طور موازی حرکت می‌نمایند و هرچه زمان می‌گذرد، رود حق خروشان‌تر و مسیر باطل بی رمق تر و سست‌تر می‌گردد و گهگاه چهره تغییر می‌دهد تا بتواند چند صباحی رمق گیرد و به حیات ننگین خویش ادامه دهد.

 راستی چه می‌اندیشند  آنانی که برای محو حق سر از پا نمی‌شناسند و با شعار «هدف، وسیله را توجیه می‌کند» از هر وسیله‌ای برای رسیدن به اهداف پلید خویش سوءاستفاده می‌نمایند و لباس حق را بر تن باطل می‌پوشانند و حق را خروج کرده بر مذهبِ الله قلمداد می‌کنند و عوام بی‌اطلاع از همه‌جا را به صحنه می‌آورند و قاضی‌القضات را به فتوای قتل، بسیج می‌کنند و پسر پیامبر خدا و بهترین یاران او را تشنه به شهادت می‌رسانند و احساس جهاد در رکاب پیامبر می‌نمایند و نوکران بی‌جیره و مواجب یزید، سید جوانان اهل بهشت را سر بریده و به خلاف ضوابط روشن، جسد مطهرش را مثله نموده و پای اسبان را نعل تازه زده سپس اسبان را بر اجساد می‌تازانند و افتخار می‌نمایند.

 عجب روزگاری است. نفاق چه می‌افشاند و چه ننگ  آفرینی می‌کند. شهادت فرزند زاده پیامبر در قلوب انسان‌های وارسته حرارتی افکند که با گذشت زمان نه‌تنها این حرارت فسرده نمی‌شود، بلکه هرساله اشتعال آن بیشتر و دشمنان آن وحشت‌زده تر می‌گردند.

 درست است که گرگ های سرزمین کربلا پیراهن را بر تن یوسف زهرا دریدند و فرزند پیامبر را قربانی هوس‌های پایان‌ناپذیر خود کردند اما خونی که خدا خون‌بهای آن را بگیرد تا ابد خروشان است و یاران او تا قیامت زنده‌اند و مسیر او تا قیامت باز و از دامان او انسانیت  کمال خود را خواهد یافت و صراط مستقیم الهی با شهادت این عزیزان تا ابد رونق خواهد داشت.