«آب» مطالبه مردمی یا ضرورت جامعه

زمان به مثابه برق و باد در گذر است ، گویی جوی آبی روان که مسیرها را یکی پس از دیگری در می نوردد و با سرعتی غیر قابل تصور و پیش بینی به پیش می تازد تا به مقصد نهایی برسد و در آنجا آرام گیرد، اگرچه هیچ گاه آرام و قراری در کار نیست… .

بدون شک در این مسیر پر پیچ و خم و پر حادثه عواملی غیر قابل تصور و پیش بینی نیز وجود دارند که ممکن است آنها را از مسیر خارج کرده و به بیراهه بکشاند که در این صورت هیچ گاه مقصد و آرامشی را به چشم نخواهد دید و همواره در تلاطم ، رسیدن به مقصد باقی خواهد ماند تا زمانی که یا پیروز شود یا در این محرکه محو و نابود گردد.

بسیاری از جوامع در عصر کنونی به دلیل همین موانع از این قائده مستثنی نبوده و تبیین و مطالبه گری در جهت رسیدن به خواسته ها و مطالبات بر حق که یکی از ضروریات اولیه هر جامعه ای محسوب می شود نیز توسط همین عوامل غیر قابل پیش بینی با رانت و لابی گری و به واسطه افرادهای ذی نفوذ در دولت و بدنه حاکمیت مواجه اند که خود می تواند سدّ محکم و غیر قابل نفوذی در راه رسیدن به خواسته ها و مطالبات بر حق مردمی باشد.

لذا با وجود این کمتر مطالبه ای به سرانجام خواهد رسید و اغلب آنها در نطفه خفه خواهند شد و به گوشه ای از تاریخ آن سرزمین سپرده می شوند.

بنابراین در مسیر مطالبات بر حق مردم عوامل بازدارنده زیادی وجود دارند که بایستی با خرد جمعی و بسیار مدبرانه و هوشمندانه در جهت رفع آنها گام برداشت تا مغلوب نشد و به خواسته ها و مطالبات اولیه و ضروری خود که از الزامات اولیه زندگی در هر جامعه مدنی است ، دست یافت.

بحران آب

 از آنجایی که کشور ایران از نظر آب و هوایی در منطقه ای خشک و نیمه خشک قرار دارد و روز به روز از ذخائر طبیعی آن کاسته می شود و از طرفی میزان استفاده بی رویه از آب شرب خصوصاً در بخش کشاورزی و صنایع نیز  افزایش یافته ، باعث گردیده تا فروچاله ها افزایش یابند به طوری که در آینده ای نه چندان دور جان و مال مردم به خطر خواهد افتاد.

لذا بحران کم آبی روزبروز حلقه زندگی را بر مردم تنگ و تنگتر می کند و بر وسعت بیابانها و کویرها افزوده می شود و متاسفانه مسئولین نیز همچنان، حب ریاست و صندلی را بر مصلحت زندگی مردم ترجیح داده و هیچ اقدام بازدارنده ای انجام نداده و نمی دهند.

بیشتر دریاچه ها، قنات ها، چشمه ها و رودخانه ها، بر اثر سیاست های غلط و غیر کارشناسی مسئولین و خشکسالی از بین رفته و هیچ کسی هم به فکر آینده کشور و مردم نیست.

مطالبات مردمی

آب، یکی از مطالبات اولیه و ضروری جامعه بشری و از الزامات اولیه زندگی محسوب می شود چرا که مایه حیات است و بدون آن زندگی معنا و مفهومی ندارد.

در جوامع کنونی ، کشور های زیادی وجود دارند که با کم آبی مواجه و از فقر آن رنج می برند و سالهاست که با این مشکل و معضل سر سختانه دست و پنجه نرم می کنند.

کشور «ایران» نیز به دلیل قرار گرفتن در زمره کشور های گرم و خشک از این قائده مستثنی نبوده و به دلیل کمی بارش و خشکسالی در فقر و کمبود آب به سر می برد که بایستی با درایت و تدبیر مسئولین به نحو احسن از این بحران عبور و آن را پشت سر گذاشت.

آب مایه حیات

 در بالا دست و پایین دست کشورمان دریا وجود دارد و از آبهای آنها استفاده ای بهینه نمی‌کنیم و همچنان چشمان مسئولین و مردم به آسمان دوخته که چه موقع باران می‌بارد.

در حالی که کشورهای عربی سال هاست که از آب دریا ،بیابان‌های خود را هم آباد کرده و می کنند ولی کشور ما روز بروز درحال خشک شدن هست ، کشوری که وجب به وجب آن از نظر ذخائر معدنی و هزاران ذخائر دیگر غنی و ثروتمند می باشد اما تفکر مسئولین آن بوی عقب ماندگی می دهد و به فکر توسعه و پیشرفت کشور و معیشت و آسایش مردم نیستند.

آب پایدار

 یکی از راه های گذر از این بحران حیاتی و معضل بزرگ اجتماعی دستیابی به آب پایدار می باشد که همان «آب دریا» است.

بحران زدایی از فقر و کمبود آب در جامعه با استفاده از انتقال آب دریا میسر و بسیار حائز اهمیت است که بایستی با توجه به رعایت تمامی جوانب و با توجه به هزینه های بسیار زیاد آن برای دولت ، با انجام دقیق آمایش سرزمینی برای کل ایران نیاز سنجی شود و با استفاده از آن و اولویت بندی در هر منطقه مبادرت به انتقال آب نمایند ، ولی متاسفانه با لابی گری های افراد ذی نفوذ در دولت و مراجع تصمیم گیر کشور و ارجحیت منافع شخصی بر مصالح و منافع کشور و مردم ، در یک بده بستان سیاسی با تصمیمات نابخردانه و حمایت نابجای بعضی دولتمردان به آن دست یافته که خود در آینده می تواند خسرانی جبران ناپذیر برای کشور ، دولت و مردم باشد.                                                                                                      در مقابل نیز مناطقی وجود دارند که با توجه به آمایش سرزمینی و نیاز سنجی واقعی انتقال آب برای آنجا واجب و ضروری است و انجام هرگونه هزینه در آنجا علاوه بر اینکه هزینه به حساب نمی آید ، سرمایه ی عظیمی است که ضمن رفع تنش و بحران کم آبی ، در دراز مدت می تواند پاسخگوی بسیاری از نیازهای صنایع و هزینه های انجام شده باشد.                                                                                                                                    کشور ما که هم از طریق شمال و هم از طریق جنوب می تواند به دریا و آب پایدار دست یابد و بحران بی آبی را خصوصاً در جنوب و فلات مرکزی خود تا زمان گذر از این بحران عظیم قرن (بی آبی) تا حدودی حل نماید بایستی مصالح و اولویت ها را در نظر گرفته و فارغ از شرایط سیاسی و با توجه به اولویت های مناطق و منافع ملی اقدام به آبرسانی نمایند اگرچه در این زمینه تا به حال دولت های پیشین و دولت کنونی در جنوب ایران موفق عمل نکرده اند.

جنگ آب

 با توجه به شرایط کنونی کره زمین که از مرز گرما گذشته و به نقطه جوش رسیده است بحران آب و کمبود آن در کشورهای دنیا روز به روز بیشتر احساس می شود و در چنین شرایطی دولت ها بایستی بر حسب وظیفه و خارج از مسائل جناحی و سیاسی جامعه چاره اندیشی نمایند و مردم و جوامع خود را از این وضعیت بغرنج حیاتی و اجتماعی نجات دهند…

 

مافیای آب

طی سالیان متمادی کشور های دنیا و خصوصاً کشور ما ، در سال های اخیر با انواع مافیا روبرو بوده و است به طوری که رد پای نفوذ و وجود آنها به وفور در کشور ، دولت و حتی زندگی مردم مشاهده می شود تا جایی که امری عادی و طبیعی جلوه می نماید و چنان با زندگی مردم آمیخته و گره خورده است که همچون کلافی سر در گم به خود تنیده و راه گریز از آن را سخت و نا ممکن ساخته است.

پس از مافیای دلار و سکه و ارز نوبت به مافیای مایحتاج اولیه و ضروری زندگی مردم و هم اکنون نیز وارد فازهای جدیدی از عمر خود شده است که یکی از آنها «آب» است که زندگی مردم را بطور جدی تهدید می کند و آن را بازیچه دستان خود قرار داده است .

در چنین شرایطی دولت بایستی ضمن رویارویی با آنها یکی از اولویت های مهم خود را انتقال آب شرب پایدار از دریا برای کل ایران خصوصاً مناطق خشک و بی آب جنوب و مناطق کویری قرار دهد و هم و غم خود را در این راه صرف نماید تا از بحران بی آبی و فقر کمبود آن بسلامت گذر نماید چرا که با توجه به تاکید دبیر کل سازمان ملل متحد در مورد اینکه کره زمین به نقطه جوش رسیده است بعید به نظر نمی رسد که بزودی جنگ آب بین دولت ها و ملت ها به وقوع بپیوندد.

نحوه چگونگی انتقال آب دریا

 انتقال آب از دریا به سراسر ایران خالی از تنش برخاسته از رانت و لابی نمایندگان و دولتمردان نبوده و نخواهد بود.

در استان فارس نیز از محل های فعلی به خاطر سیاسی کاری از این مقوله مستثنی نبوده چرا که علاوه بر اینکه طرح ها و مسیرهای آن غیر کارشناسی بوده ، سختی و ایجاد صنایع آب بر بدون آمایش سرزمینی در مسیر آن، طرح را در هاله ای از ابهام فرو برده و دست یافتن «مردم فارس» به «آب» را بعید و با مشکل مواجه نموده است چرا که اساساً بیشتر جنبه بده بستان های سیاسی درون استانی به خود گرفته که حاصل دستپخت چندین نماینده در مجمع نمایندگان فارس و نفوذ و لابی با مسئولین استانی و کشوری است.

انتقال آب پایدار دریا

به استان فارس از راه های سهل الوصول و مقرون به صرفه تر دیگری نیز وجود دارد که علاوه بر اینکه  دامنه شمول آن شهرهای بیشتری را در بر خواهد گرفت ، هزینه دولت را هم به طور چشمگیری کاهش خواهد داد ولی زد و بندهای سیاسی جهت رونق بخشیدن به منطقه ای خاص از فارس که از نظر آمایش سرزمینی وجود صنایع آب بر در آنجا نه تنها مقرون به صرفه نبوده بلکه جزء بزرگترین اشتباهات راهبردی و خطاهای سیاسی و محاسباتی دولت، نمایندگان و مسئولین استانی و کشوری نیز به حساب می آید.

لذا انتظار می رود مجمع نمایندگان جدید منتخب مردم فارس در مجلس شورای اسلامی هر چه سریعتر و تا فرصت از دست نرفته روی گزینه های موجود دیگری نیز برای رسیدن هر چه سریعتر و مقرون به صرفه تر آب شرب پایدار به استان فارس تأمل، تعمق و تفکر نمایند و جلو تفکرات پوسیده و عصر حجری بعضی نمایندگان و مسئولین را بگیرند و با افکاری نوین کشور و استان فارس را به سمت توسعه و پیشرفت از نظر صنعتی ، کشاورزی و تکنولوژی هدایت نمایند.

… و بهتر است هر یک از نمایندگان و مسئولینی که به فکر کشور و مردم نیستند هر چه زودتر در هر مقام و مسئولیتی که هستند استعفا داده تا نخبگان و فرهیختگان بر مسند قدرت بنشینند و آنچنان که شایسته است کشور را اداره نمایند چرا که با اختلاس و رانت و لابی کشور را اداره کردن هنر نمی باشد بلکه این کار ، بی عرضگی و بی کفایتی مسئولین و خیانت به کشور ،نظام و مردم را می رساند… !!

حبیب سمیعی