شعر به زبان لارستانی/منصور پدرام

خَبَرُت ني

تاريك تر از شو،‌چِدِ نورُم، خَبَرُت ني

وامونده وَجا، اُجاغ كورِم، خبرت ني

اُشْ بُردِه دُزي كه بَه خيال  مَه رَفيقَند

اَرچي كه اُومَند، قُوّت و زورُم خبرت ني

اِنگا كه چَشُم بَسّه و بيدار نوابِم

مَزتي چِدِن  و از رَه دورُم، خبرت ني

عمري شُگُشُم خَندِه هَمَش اَرف و هَمَش  اَرف

وامُردَه تَشِ داغ تنورُم خبرت ني

دَسّي بِتَكَن يك چِنِكوي وارو بَسه خَو

كَم‌كم شُگِرِت اَرچي غرورُم خبرت ني

بي كِس‌تَر از آلا، تِكِ شَص سال ني اَندِم

اي واي نِه از شوق و نِه شورُم، خبرت ني

بُسِّم بِجِنِ و بي‌تَك و فَل  جُم مو نِخَردِه

وَلا كه تو حال ، تَپَه تورِم خبرت ني

صد كَش شُگُشُت خَنده كائت و قصه و يَك فَند

از مارِ زِرِكاه و كُلورُم خبرت ني

پابَند تواِم چو بُكُنِم بي كِس و كارِم

وامُندَه و جا يك رَه دورُم خبرت ني

«منصور» كه اُش نالي و اَرف دِلش اُش‌زَت

تِش كَسه دِل چُن بُلورُم خبرت ني

دل ناسُخَنِه، غريبه، تَزبَر، بُري وقتِه

واكُشتَه بُدِ تَش، تنورُم خبرت ني

منصور پدرام