هفته چهارم مهرماه 1390 – شماره 672 (به كجا مي‌رويم؟!)

چند صباحي بيشتر به اسفندماه و انتخابات مجلس شوراي اسلامي نمانده است. بعضي از شهرستان‌هاي همجوار كانديداي مورد نظر خود را گزينش كرده و به طور غير رسمي تبليغات انتخاباتي را آغاز نموده‌اند و بعضي شهرستان‌ها بر ماندن نماينده كنوني‌شان توافق كرده‌اند كمتر شهرستاني وضعيت ما را دارد كه هنوز حتي براي خواص مشخص نيست كه مردم بايد به چه كسي رأي دهند و چه كاري انجام دهند و با چه برنامه‌اي از بن‌بست كنوني خود را رها سازند.
همه دست‌ به كلاه خود گرفته كه باد نبرد. حاضر نيستند جمعي آگاه،‌ با فراست، خداترس ، متدين و قوي را گزينش نمايند كه آنها فردي را معرفي و همه حول يك محور جمع شده و كار را يكسره نمايند.
از دست رفتن فرصت‌هاي بي‌بازگشت ندامت و پشيماني يك دوره چهار ساله بلكه دوره‌هاي چهار ساله ديگر نيز به دنبال دارد زيرا از نشانه‌ها چنين پيداست كه ديگران از بي‌توجهي و تفرقه انديشه‌ها در مركز شهرستان سودها برده و خواهند برد.
ديگر بس است جلو ضرر و زيان قطعي را بگيريم همه اعم از كاسب، بازاري، تحصيلكرده، انديشمند،‌ روحاني،‌ استاد دانشگاه،‌ طلبه، دانشجو، دانش آموز، معلم، كارگر، كارفرما و… دست به دست هم داده و با يكپارچگي، وحدت و انسجام و گزينش واحد و اميد و نشاط آينده پرباري براي خود مهيا نماييم و كانديداي مورد نظر خود را به مجلس شوراي اسلامي روانه سازيم و اين معضل را سامان دهيم.
اگر خوب نينديشيم و گام موثر برنداريم قطعاً با شكست مواجه خواهيم شد و در آن حالت بايد خود را سرزنش نماييم و بدانيم كه:
خدا آن ملتي را سروري دارد
 كه تقديرش به دست خويش بنوشت
به آن ملت سر و كاري ندارد
كه دهقانش براي ديگري كِشت
مدير مسئول