خاطراتی از رزمندگان لارستانی در دفاع مقدس(1)

عملیاتهای سرنوشت ساز آغاز شده بود. شهرهای آبادان و بستان طی عملیاتهای ثامن الائمه و طریق القدس از چنگ دشمن بعثی خارج گردیده بود. حال و هوای معنوی و نیز اتحاد و صمیمیت غیرقابل توصیفی در سراسر کشور موج می زد. فصل بهار بود و دلهای بهاری تر از آن، بچه های لار و لارستانی

که به حدود ۷۰۰ نفر می رسیدند.

 
(بزرگترین اعزام دوران دفاع مقدس) در سراسر جبهه های جنوب در تیپ و لشکرهای متفاوت سازماندهی شده بودند. تعدادی از آنها در پادگان مبارزان اهواز جزء تیپ المهدی(عج) بودند و تعدادی هم در شهر آبادان مستقر بودند. ما خود را به بچه های شهر لار در جبهه رساندیم. ابتدا به اهواز و سپس به دیدار بچه های لاری در شهر آبادان رفتیم.

یک گروهان از بچه های لاری در هتل بین المللی آبادان مستقر بودند. از آنجایی که بچه ها متوجه شده بودند قرار است عملیاتی انجام شود، مرتب از مسئولین می خواستند که آنها را جهت حضور در عملیات به جای دیگری انتقال دهند که مطمئن از حضور در عملیات باشند.

معنویتی عجیب در سراسر جبهه ها موج میزد. به هرجا که می رفتی جز دعا و نیایش رزمندگان، دعای توسل و کمیل، زیارت عاشورا، قرآن و اشکهای مخلصانه بچه های رزمنده هیچ چیز دیگر نمی دیدی و این قلب انسان را به پیروزی بزرگ پیش رو مطمئن می ساخت.

به هرصورتی که بود بچه ها موافقت مسئولین را برای انتقال جهت حضور در عملیات به دست آوردند  اما همچنان مسئولین درخواست داشتند لااقل عده ای برای امور جاری در همانجا بمانند.

 این موضوع باعث شده بود که بدلیل کمبود نیرو به خواهش و التماس افتاده بودند، شاید آنها هم می خواستند در عملیات شرکت کنند. به نحوی که دل آدم بحالشان می سوخت. اما هرچه اصرار کردند فایده ای نداشت.

تنها نام و یادی که آنجا ماندنی شد، چهره ای معصوم و متبسم انسانی با وفا و بی مانند بود که قیافه نورانی و دلنشینش هیچگاه از خاطرمان نمی رود و آن کسی نبود جز رزمنده مخلص و خداجو، طالب شکفته.

ما بچه های لاری خوشبختانه یا متأسفانه از نظر روحی وابستگی عجیبی در غربت نسبت به هم داریم و کمتر افرادی از ما حاضر بودند بطور انفرادی در یگانهای رزم حضور داشته باشند. مگر نفرات بسیار محدودی که از تعداد انگشتان یکدست هم کمتر بودند. آنهم حداقل ۴ یا ۵ نفر و الا بطور فردی و تنهایی کم نظیر بودند.

این را می گویم که بدانید این تصمیم ساده ای نبود و طالب شکفته تنها فردی بود که حاضر به ماندن شد. به هر حال ما طالب را در همانجا جا گذاشتیم و با سلام و صلوات و شادی زائدالوصفی بسوی شهرک خلخال که در نزدیکی های شوش و دزفول بود حرکت کردیم.

چهره مظلومانه طالب که قرار بود بعنوان فرمانده گردان نیروهای فارس مستقر در آبادان باقی بماند، از دورن اتوبوس برای ما هم غم انگیز بود و هم امیدبخش. غم انگیز به خاطر مظلومیت او و امیدبخش بخاطر صلابت، استقامت و اخلاص او که بس دیدنی بود.

به هرحال ما رفتیم و در عملیات شرکت کردیم. عملیات بزرگ فتح المبین از محور میانی عملیات که جایی بود به نام تپه سبز “مُلحه”. چند تن از همراهان ما از جمله؛ محرم آشوغ، هاشم خداشناس، نصرالله سپندآسا، مسعود جاهدی به خیل شهدا پیوستند و تعدادی از جمله برادران؛ محسن احمدی، ناصر شهپر، محسن نویدی، مسعود فربودنیا، خلیل شرفی و احمد راستی مجروح شدند.

پس از حضور در مرحله آخر عملیات که از منطقه “بُرغازه” در اطراف شوش انجام شد، با آزادسازی سایت ۴ و ۵ با اتمام عملیات به لار برگشتیم. بعد از مدتها با شگفتی و ناباوری خبر شهادت طالب را آوردند.

 

اصلاً به ذهنمان نمیرسید که طالب هم جزء شهدا باشد. غافل از اینکه آنها که به کمال رسیده اند و لیاقت شهادت یافته اند تفاوتی ندارد که کجا باشند و به آنچه مزد جهاد است، خاهند رسید.

لازم است یادآور شوم که طالب، دوستی صمیمانه ای با شهید بهمن باقری داشت که اندکی قبل تر از او در عملیات طریق القدس (آزادسازی بُستان) به شهادت رسیده بود و او رسم وفاداری و دوستی را مثل بقیه رزمندگان آن دوران بجای آورد و خیلی زود خود را به این دوست شهیدش رساند.

طالب شکفته، پر زد و رفت. کسی چه می داند شاید ماندن او در آبادان همان امتحان سخت الهی بود که خیلی از شهدا در شام آخر باید به نوعی آنرا پشت سر می گذاشتند و امتحان شهید طالب شکفته نیز، شاید همان پایداری و استقامتش در قبول مأموریت به تنهایی بود که حقیقتاً خیلی از ماها در آن شرائط اصلاً برایمان قابل پذیرش نبود. تنها یک شیرمرد بود که از این امتحان سربلند بیرون آمد و به دیدار خدای بزرگ رسید. یاد شهید طالب شکفته و شهدای فتح المبین گرامی باد