پنجشنبه ها با شهدای لارستان:

شهید ناصر پرنیان و حقی که بر گردن مادر گذاشت

اگر شهید شدم یا مفقود گشتم مادرم ناراحت نباش و شکر خدا کن که امانتی که خدا به دست تو سپرده بود تحویل دادی ولی مادرم حق هایی هم به گردن من داری که باید مرا از صمیم قلب حلال کنی…

دوران ابتدایی را در دبستان حافظ گذراند و تحصیلات دوره راهنمایی را در مدرسه شهید رستگار به علّت فقر مالی نیمه کاره گذاشت و مشغول کار شد. از وقتی پدرش را در پانزده سالگی از دست داد به فکر معاش خانواده بود. در کفش فروشی کار می کرد. آنقدر شوق جبهه و شهادت داشت که بر روی کارتن های مغازه می نوشت:شهید ناصر پرنیان.

نماز جمعه و جماعتش ترک نمی شد و جهت جمع آوری کمکهای مردمی با پایگاهها و جهادهمکاری می نمود. همیشه می گفت: راه علی اصغر را باید ادامه دهم.»

پس از شهادت اصغر پرنیان عزم سفر کرده و برای اولین بار داوطلبانه از سوی جبهه به همراه نیروهای مقرّ صاحب الزمان (عجل الله تعالی فرجه) شیراز به پل کرخه اعزام شد و پس از چند ماه به لار بازگشت. اواخر سال ۶۳ دوره آموزشی سربازی خود را در شیراز گذراندو به تیپ الغدیر یزد منتقل شد و به عنوان پاسدار وظیفه در رسته طرح عملیات و قایقرانی تیپ الغدیر به منطقه جنگی اعزام شد.  پس از ۶ ماه حضور در جبهه ، بیست و دوم بهمن ماه سال ۶۴ طی عملیات والفجر ۸ در منطقه عملیاتی فاو در جبهه أم الرساس دعوت حق را لبیک گفت.

«وصیتی دارم،اگر شهید شدم یا مفقود گشتم مادرم ناراحت نباش و شکر خدا کن که امانتی که خدا به دست تو سپرده بود تحویل دادی ولی مادرم حق هایی هم به گردن من داری که باید مرا از صمیم قلب حلال کنی. مادرجان اگر شهید شدم برایم گریه و زاری مکن چون که من از فرزند حسین که بهتر نیستم که رفت جنگ و شهید شد …»