لار فرزند هنرمندش را در آغوش کشید

 

حمیدرضا پریدار: بالاخره پیکر استاد احمد پژمان در آغوش گرم و خاکی مادرش، لار، آرام گرفت. در میان دوستدارانش، در کنار اهل هنر، و در کنار مردمی که شاید کمتر او را می‌شناختند، اما آمده بودند تا بدرقه‌اش کنند به خانه ابدی.

مراسمی باشکوه و درخور شأن استاد برپا شد؛ با برنامه‌ریزی شایسته‌ای که جای تقدیر داشت. مردمی آمده بودند از لار و لارستان، از تهران و هرمزگان، از دورترین نقاط فارس و فراتر از آن… همه به عشق پژمان.

و چه تفاوتی داشت این خاکسپاری؛ بوی هنر می‌داد. نوای شعری از سعدی ـ سعدیا مردم نکو نام نمیرد هرگز ـ با موسیقی کمانچه شاگرد استاد در هم تنیده بود؛ حزنی داشت، اما حزنش دل‌انگیز بود.

سخنانی که بزرگان شهر و شاگردانش گفتند، همه از چیره‌دستی او در عالم موسیقی حکایت داشت. و آنگاه که همسر وفادارش لب به سخن گشود، از عشقش به ایران گفت و زادگاهش لار. گفت که چقدر نخل را دوست داشت، چرا که برایش یک دنیا خاطره بود. همانجا، بر مزارش نخلی کاشته شد… چه کار زیبا و پرمعنایی.

این خاکسپاری به دل نشست، تاریخی شد و در یادها ماندگار. امید که روزی مقبره‌ای با طرح نخلی سر به فلک کشیده برایش ساخته شود؛ برازنده نام و یادش.

و جا دارد از همه دست‌اندرکاران این مراسم، صمیمانه تشکر کرد.

ف ۱۱۰