بایدهایی برای توسعه لارستان

میلاد لارستان: مردم منطقه لارستان خود را محروم می دانند و به لحاظ پیشرفت و ترقی، خود را جامانده از قافله توسعه و رشد تلقی می کنند. به گزارش میلاد لارستان؛ آمایش سرزمین، شامل: برنامه‌ریزی و سازمان دادن به نحوه اشتغال فضا، تعیین محل سکنای انسان‌ها، محل فعالیت و تجهیزات و کنش‌های بین عوامل گوناگون نظام اجتماعی- اقتصادی است. این رشته برنامه‌ریزی کلان نیروهای اقتصادی، طبیعی و انسانی را مدنظر دارد. در هر جامعه و حکومتی، تلاش برآن است تا امکانات، خدمات و رفاهیّات بگونه ای توزیع گردد تا اینکه؛ همه مردم جامعه از ظرفیتها و آسایش و آرامش بهره مند گردند.

از طرفی نیز، توزیع عادلانه منابع و امکانات منجر به این می شود که؛ تمام نقاط کشور، اعمّ از دور و نزدیک، توسعه ای همگون و متوازن بیابد. بدین ترتیب، مشکلات ناشی از تعدیل توسعه کشور در جهت رفع یا تقلیل شکاف های توسعه ای مناطق و محل ها کاهش می یابد.

در تهیه سند آمایش کشور، هر اقدامی در زمینه های: عمرانی – اقتصادی – اجتماعی – فرهنگی و… با توجه به سیاست های هر کشور صورت می پذیرد. مثلاً: با توجه به سیاست های آمایشی است که تاسیساتی چون تاسیسات؛ آب – برق – مخابرات – کارخانه ها – تا مراکز آموزشی و فرهنگی ، با توجه به توانمندی های محل ها ، در سراسر کشور توزیع می شود.

یکی از ثمرات مهم آمایش سرزمین آن است که؛ جلوی مهاجرت ها را می گیرد و از خروج سرمایه ها (مادی، طبیعی و انسانی) جلوگیری می کند و همچنین مانع از ایجاد مسائل ناشی عدم توسعه متوازن می گردد.

در کشور ما و در زمان کنونی، موضوع جمعیت بسیار مورد توجه است و اجرای صحیح طرح های آمایش سرزمین و عدالت محور می تواند از یک سو باعث باز توزیع جمعیت یا همان بازگشت نیروی انسانی مهاجر به منطقه خود شود و از طرفی با افزایش امکانات و خدمات، زمینه افزایش جمعیت فراهم می گردد.

این مشکل جمعیتی، یکی از معضلات مهم و گریبان گیر منطقه لارستان نیز، است. اجرای طرح های آمایش سرزمینی می تواند تا حد زیادی حلال این مشکل باشد.

 براساس قانون برنامه پنجم توسعه جمهوری اسلامی ایران، یک گوشه اصلی سند آمایش کشور در دست دولت و دولتمردان است. براساس ماده ۱۸۳ این قانون، دولت مکلّف شده است تا براساس تعادل توسعه منطقه ای در استانها و شهرهای مختلف سرمایه گذاری انجام دهد. پس باید مسئولین با قدرت و عزم جهادی وارد میدان عمل شده و در کار مناطق مختلف کشور، بخصوص مناطق کمتر توسعه یافته و محروم گشایش مشکل نمایند.

 آنچه در این زمینه درباره لارستان باید به آن اشاره نمود این است که؛ در طول سالیان گذشته بنا به شواهد و قرائن، در بحث توزیع امکانات و اختصاص بودجه ها (آمایش سرزمین)، واقعاً در حق لارستان کم لطفی صورت گرفته است و اکثر مناطق لارستان بزرگ و حتی مرکز شهرستان با بی مهری هایی که نسبت به آن روا داشته شده است از کمترین خدمات و امکانات بهره مندند و همین موضوع سبب شده تا نارضایتی ها زیاد بچشم آید.

به همین جهت است که؛ مردم این منطقه خود را محروم می دانند و به لحاظ پیشرفت و ترقی، خود را جامانده از قافله توسعه و رشد تلقی می کنند.

دولت باید نگاهش به منطقه لارستان، نگاهی ویژه باشد. باید متناسب با وسعت و جمعیت به لارستان بزرگ، امتیازها و امکانات دهند. می بایست دیدگاه “خیّرمحوری” نسبت به منطقه بزرگ لارستان برداشته شود و باید با کمکهای دولت ریشه عقب ماندگی ها از منطقه زدوده شود.

اینکه بدلیل خیّر بودن و داشتن همّت بلند، اختصاص بودجه و امکانات از این مردم سلب می شود و یا با شرط ورود خیّرین به پروژه ها، به لارستان امتیاز و مجوزی داده می شود، باید در دید مسئولین تغییر ایجاد شود.

نکته بعدی که باید به آن اشاره نمود؛ تهیه سند چشم انداز توسعه منطقه ای است که باید با مشارکت مسئولین منطقه ای و کارشناسان تدوین و طراحی شود و با برنامه ریزی مدون کوتاه، میان و بلند مدت، مشکلات، کمبودها و نواقص را برطرف نمود. 

نگارنده: حسن فراست