اندر احوال «بحران کرونا» در لارستان

 در ایران، پدیده «مدیریت بحران» از علوم غریبه محسوب می شود! چرخه معیوبی از بروز یک بحران تا بحران بعدی وجود دارد که «فراموشی و بی توجهی» بن مایه آن است. شاید نبود ساز و کار مواخذه و برخورد با سهل انگاریها هم مزید بر علت باشد. گاهی هم که مدیری تصمیم صحیحی می گیرد، به سبب تعدد تصمیم گیران و دستگاههای متولی و یا عدم تبعیت سایرین از وی، اقدام نهائی، موثر و کارآمد و صحیح نیست.

کرونا به لارستان هم رسیده است. این یک «بحران» جدی است. بسیاری از شهرهای ایران درگیر این مسئله هستند و یا بزودی با آن مواجه خواهند شد. علاوه بر اهمیت سلامت شهروندان، این بحران همه گیر، آوردگاهی برای سنجش توانمندی و قدرت تصمیم گیری مدیران نیز هست.

اگر لارستان بتواند با مدیریت صحیح مدیران منطقه، «شیوع» بیماری را بخوبی کنترل کند، ضمن خدمت به مردم، خواهد توانست مدیران موفق خود را نیز، به مسئولان ملی معرفی نماید.

با اشاره ای که پیشتر به تجربه مدیریت بحران در ایران شد، در وهله اول و پیش از هر کاری، یک «مسئول» مستقیم مدیریت بحران در منطقه نیاز هست تا از تعدد تصمیمات و سردرگمی و اقدامات خودسرانه جلوگیری شود. قاعدتا این مسئول بایستی مدیریت دانشکده علوم پزشکی باشد. تمامی مسئولین و ذی نفوذان و معتمدین و مردم و رسانه ها و… همگی بایستی تابع تصمیمات ایشان باشند و البته ایشان نیز بایستی قاطع و بی اهمال و مطابق برنامه مشخص پیش بروند.

انتشار این ویروس در سطح منطقه از دو طریق انجام می شود:

۱)انتشار داخلی

۲)مراوده با بیرون

 

توضیح ۱:

انتشار در داخل از طریق فرد مبتلا و اطرافیان وی می تواند اتفاق بیفتد. لذا شناسائی و تست گیری و مراقبت از تمامی کسانی که در روزهای گذشته با فرد مبتلا در ارتباط بوده اند، از مهمترین اقدامات می تواند باشد. تا وقتی تعداد مبتلایان معدود است، پیدا کردن این افراد راحت تر خواهد بود. شاید حتی انتشار عکس مبتلا «با کسب اجازه از خانواده وی» بتواند به همکاری عمومی در شناسائی افراد مرتبط با وی و پیشگیری از شیوع، کمک کند.

قرنطینه خود خواسته خانواده ها و شهروندان، مهمترین راه حل در مقابله با این بحران است. یکی از مسائلی که در اوایل شروع بحران در تهران، بخوبی دیده می شد این بود که مردم آنرا جدی نمی گرفتند. خیابانها مملو از جمعیت بود و مراودات ادامه داشت. اما پس از مدتی، همه به خطر انتشار پی بردند و الان اغلب خیابانها و بازارها خالی شده است.

لذا ما می توانیم با همکاری عموم مردم، قرنطینه را فورا آغاز کنیم. برای قرنطینه بایستی مواد غذائی به قدر کفایت (و با رعایت نکات بهداشتی) ذخیره شده باشد. نکته اینکه قرنطینه به معنای قطع ارتباط کامل با بیرون نیست. بلکه بایستی ارتباط محدود شود و ایزوله کردن و رعایت نکات بهداشتی در ارتباط بیرونی مدنظر باشد. ضمنا، محیطهای با احتمال آلودگی، اغلب، محیطهای انسانی هستند. لذا رفتن به طبیعت و مناطق نسبتا بکر، خطر چندانی نخواهد داشت و از خستگی ناشی از قرنطینه جلوگیری خواهد کرد.

حذف خرید های غیرضروری (مثل خرید شب عید و سفره هفت سین و لوازم چهارشنبه سوری!) و اکتفا کردن به مایحتاج لازمه؛ تقویت ارتباطات مجازی؛ خرید های اینترنتی و ارسال خرید با پیک موتوریها به درب منازل و… بایستی مدنظر باشد. ضمنا تعطیلی ادارات یا محدود شدن فعالیتها کمک کننده است.

توضیح ۲:

اگر مراوده ای با بیرون وجود نداشت و یا محدود و ایزوله می شد، احتمال ابتلا به حداقل می رسید. همانطور که در مورد فرد مبتلا اظهار شده، ایشان در این ایام، به مناطق پر خطر کشور در رفت و آمد بوده اند.

اما در این ایام: 

در ایام مانده به شب عید که اغلب دانشجویان و سربازان و لارستانیهای مقیم در شهرهای دیگر کشور، برای دید و بازدید، به منطقه باز می گردند، احتمال انتقال ویروس نیز افزایش می یابد.

حجم بالای تردد مسافران نوروزی هم می تواند مسئله ساز باشد.

خیلی از اهالی منطقه، برای انجام امور اداری و کاری شان مداوم، به شهرهای شیراز و تهران و بندرعباس سفر می کنند و بر می گردند.

همچنین، انتقال بار هم می تواند منشا انتشار باشد.

لذا:

بهتر است که برای حفظ سلامت خود، خانواده و همشهریان، هر گونه تردد کاری و اداری غیرضروری به مناطق دیگر کاملا متوقف گردد.

اگر فرزندان یا آشنایان و فامیل شما در شهر دیگری هستند و به عادت هر سال برای تعطیلات به منطقه می آیند، از ایشان بخواهید امسال سفرشان را کنسل کنند و در شهر خودشان در قرنطینه بمانند. اگر هم فرزندان محصلی هستند که به سبب تعطیل شدن مراکز آموزشی باز گشته اند، آنها را برای مدتی به دور از سایر خانواده و در اتاقی مجزا، در قرنطینه نگه دارید.

برای کنترل مسافران عبوری، بهتر است کلیه واحدهای تجاری در ورودیهای منطقه و کنار جاده ها، تعطیل باشند و فقط یک مجتمع کوچک و مشخص باز باشد و در آنجا نیز، دستورالعملهای بهداشتی رعایت شود و مداوم سمپاشی یا… انجام شود.

کاهش خدمات، هم مانع سفرهای زیاد می شود و هم (با توجه به کمبود امکانات) امکان رسیدگی و کنترل بیشتر را فراهم می آورد.

ممانعت پلیس از ورود ماشینهای با پلاک غریبه به داخل شهر هم می تواند کمک کننده باشد.

امکان انتقال ویروس از طریق فرد مبتلایی که در مبدا بارگیری را انجام داده، به فرد تخلیه کننده یا مصرف کننده بار در مقصد هم وجود دارد.

توقف انتقال کالا و مایحتاج به منطقه هم امکان پذیر نیست.

لذا بایستی از انتقال و توزیع بار غیرضروری و بسته های پستی جلوگیری کرد و ضمن اطلاع رسیدن مرسوله به صاحب بار، آنرا برای مدتی در انبار قرنطینه نمود.

کلیه افراد مرتبط با بار هم بایستی مجهز به لوازم بهداشتی باشند و حتی الامکان ضدعفونی بر روی بسته ها انجام شود.

متداول است که تخلیه بارهای عمده، در محل مغازه انجام می شود. این کار بایستی برای مدتی متوقف گردد و یک زمین یا سوله خالی بعنوان محل تخلیه بار تعیین گردد و پس از انجام اقدامات بهداشتی بر روی بسته ها، با خودروهای درون شهری انتقال بار به مغازه ها انجام شود.

در مجموع، مدیریت این بحران نیازمند همکاری مشترک مردم و مسئولین است.

شاید ایده ها و نظرات بهتر و مؤثرتری وجود داشته باشد. همه این دیدگاهها و نظرات بایستی به «مدیر منطقه ای بحران» انتقال یابد و ایشان در نهایت با هماهنگی سایر دستگاهها، تصمیمات را اجرایی نمایند. بی شک بخش قابل توجهی از پیشنهادات فوق را مجموعه دانشکده علوم پزشکی لارستان در دست اقدام دارد.

 

*برگرفته از کانال لارستان بزرگ از منظر توسعه شهری و منطقه ای به قلم حامد مقدم