لارستان و حوزه های اقتدار بالقوه اش

امروزه در بحث توسعه، دو موضوع اساسی بیشترین کارکرد را دارد. یکی «توسعه اجتماعی» و دیگری «توسعۀ اقتصادی»؛ و این دو، در سایۀ سازماندهی سرمایه های اجتماعی و اقتصادی محقق می گردد. بر خلاف آنچه در اذهان عموم جامعه ما تزریق می شود (اینکه ما در حوزه اقتصادی حرفی برای گفتن نداریم و از سوئی، بهترینهای ما در حال مهاجرت هستند…)، لارستان در هر دو مؤلفه، اقتداری بالقوه و ویژه دارد. بالقوه از آن جهت که فرصتهای فراوانی جهت بهره گیری وجود دارد و لیکن تخریب اذهان و منفی سازی افکار و سوء مدیریت یا نداشتن برنامه مشخص، در هر دو حوزه، سبب ایجاد رخوت و عدم بهره گیری از این دو پتانسیل شده است.

۱- اقتدار اقتصادی: بر اساس برخی مستندات غیر رسمی و با اتکاء به تعداد پروازهای خارجی و تعداد مسافران جابجا شده از فرودگاه بین المللی لارستان، تخمین زده می شود که حدود ۱۵۰ هزار لارستانی(شایدهم بیشتر) در کشورهای حوزه خلیج فارس اشتغال یا سکونت داشته باشند. بالتبع درآمد سالیانۀ هر یک از ایشان جهت مخارج خانواده به داخل کشور انتقال می یابد (با فرض آنکه این رقم قابل انتقال، بطور متوسط حدود ۱۳۵۰۰ دلار در سال باشد)؛ لذا آورده ارزی لارستانیها برای کشور در هر سال قریب دو میلیارد دلار خواهد بود. این موضوع جدای از بحث تجارت لارستانیها به داخل کشور و یا صادرات محصولات به خارج و سرمایه گذاریهای بزرگ آنهاست و تنها بر اساس درآمد یک کارگر محاسبه شده است. (البته به سبب نبود ارقام رسمی، این عدد دقیق قابل استناد نیست) بر این اساس لارستان سهمی  قابل توجه در بحث ارزی دارا می باشد که البته بصورت مداوم و سالانه بوده و تقریباً ربطی به شرایط خوب یا بد اقتصادی کشور ندارد. اگر سهم لارستان از دارائیهای بانکی داخل کشور و حجم مبادلات آن نیز از این بحث حذف شود، می توان ادعا کرد که لارستان بزرگ، قطعاً در میان ۵ تا ۶ کلانشهر مهم کشور در بحث ارز آوری برای کشور جای می گیرد و بی شک هیچ منطقه یا شهرستانی از کشور، هر قدر هم که در صنایع و کشاورزی و گردشگری و… رشد یابد، نخواهد توانست چنین نقش ویژه ای را در اقتصاد ملی (و البته بدون هیچگونه سرمایه گذاری دولتی) بازی کند. این سهم پولی و مالی تا  آنجاست که لارستانیها براحتی می توانند صاحب یک بانک مهم در کشور باشند و یا حتی می توانند بانکها را وادار به سرمایه گذاری در منطقه نمایند (که توضیح آن در این مجال نمی گنجد). بر همین اساس و با اتکاء به چنین نقشی است که در طرح کالبدی منطقه فارس، لارستان بزرگ بعنوان مرکز پولی و مالی منطقه معرفی شده است. اینکه چرا چنین سهمی در اقتصاد کشور مسکوت مانده و یا در رایزنیها و چانه زنیهای سیاسی به کار گرفته نشده است، بایستی بررسی گردد.

 

از همه بدتر این است که لارستانیها با دارا بودن چنین اقتداری، به سبب ناآگاهی از داشته هایشان، در مقام رقابت، خود را مقهور شهرستانهای همجوار می بینند.

۲- اقتدار اجتماعی: مهاجر فرستی علیرغم تبعات منفی که بر رشد مناطق دارد، منافعی را نیز ایجاد می کند. در جامعه شناسی، مجموعه ای از افراد را که از یک فرهنگ و آداب و رسوم، به منطقه ای دیگر مهاجرت می کنند و در آنجا بر اساس فرهنگ پیشین خود و البته در کنار و در ارتباط با یکدیگر زندگی می کنند، یک «گتو» را تشکیل می دهند. نمونۀ بارز این گتوها در دنیا، محلات چینی ها در شهرهای بزرگ است. شاید شنیده باشید که در شهر لس آنجلس آمریکا، جامعۀ ایرانیان مقیم، حرف اول را می زنند و بخش مهمی از کسب و کارها را در اختیار دارند؛ و یا در شهری همچون تهران، حسینیه هائی متعلق به مناطق مختلف کشور وجود دارد (مثل حسینیه یزدی ها یا اسفراینی های مقیم تهران)

 

لارستان نیز، در شهرها و مناطقی که مهاجر فرستی داشته است، قابلیت تشکیل چنین گتوهائی را دارد که البته قابلیتهای ویژه ای را در تأثیر گذاری اجتماعی و سیاسی و اقتصادی ایجاد می نماید. این قابلیت را در دو بخش خارجی و داخلی می توان بررسی کرد. نفوذ اجتماعی لارستانیها در خارج کشور می تواند نقش ویژه ای در اقتدار ملی و البته سیاست خارجی کشور ایفا نماید (و بالعکس، بی توجهی به نقش سازندۀ آن و تضعیف این پتانسیل، می تواند نفوذ معکوس را سبب شود) که موضوع بحث این مقاله نیست و تنها به مسائل داخلی بسنده خواهد شد.

لارستان به سبب دارا بودن نفوذ اجتماعی در برخی مناطق جنوبی کشور و از سوئی، دارا بودن جمعیت مهاجر در شهرهای بندرعباس و شیراز و قشم و درگهان و… ، و البته جمعیت بزرگی در کشورهای حوزه خلیج فارس، دارای پتانسیل گسترده ای در نفوذ اجتماعی و سیاسی و اقتصادی در این مناطق است. سرمایۀ اجتماعی بالقوه ای که بهره گیری از آن می تواند بر جایگاه لارستان در کشور بیفزاید.

توضیح: منظور از لارستان در این متن ۴ شهرستان لار،‌خنج،‌اوز و گراش می باشند و هدف این نوشتار هم افزایی و گسترش آن در منطقه است.

 

در این باره کمی بیندیشیم….