ایده ای نو جهت توسعه لارستان بزرگ؛ خطاب به شورا

ما در شهری زندگی می کنیم که مردمش در انجام کارهای خیر و عام المنفعه زبان زدند. شهری که به لطف و عنایت الهی بخشندگی و دستگیری نیازمندان در آن ارج نهاده می شود. و این نعمتی است که نصیب هر شهر و ملتی نمی شود. در کنار این اعمال پسندیده ، بعضی مواقع کارهای خیر ما حالت افراطی بخود می گیرد و این هزینه های بابرکت در محلی نامناسب (به لحاظ بهره برداری استاندارد و مورد نیاز) مصرف می گردد. برای جلوگیری از این مسئله می توان تدابیری اتخاذ نمود و به نظر بنده بهترین جایی که می تواند

متولی آن باشد شورای شهر است. چرا که؛ هم وجه ای مردمی تر و غیررسمی تر دارد و هم به دلیل گستره وسیع وظائف و اختیارات خود، از این فرصت می تواند بهره بهتری ببرد.
در گام اول در نقطه ای از شهر مکانی (دفتری) تعیین گردد. فرد یا افرادی هم در آن گمارده شوند که وظیفه آنان راهنمائی سرمایه گذاران و به خصوص خیرین باشد.
حال این موضوع پیش می آید که افرادی که در این مکان مشغولند، اطلاعاتشان را از کجا بیاورند؟ در پاسخ این سوال باید گفت که؛ این افراد با همکاری و همفکری نخبگان، کارشناسان و متخصصین و حتی مردم شهر ، به شناسایی کمبودها و امکانات مورد نیاز شهر می پردازند.
 پس از شناسایی نواقص و نیازهای، کمیسیونی متشکل از همان کارشناسان و نخبگان، مسئولین مربوطه، نماینده شورا و… تشکیل شود. در این کمیسیون، پروژه های مشخص شده و نیاز شهر، اولویت بندی شود و از طرفی، میزان بودجه لازم برای اجرای پروژهای شناسایی شده برآورْد و یا پیش بینی می کنند.
سپس سرمایه گذاران محترمی که قصد سرمایه گذاری در شهر لار و لارستان بزرگ را دارند به این مکان مراجعه می کنند و اطلاعات مورد نیاز به آنان داده می شود و این عزیزان با توجه به علاقه، میزان بودجه ای که در اختیار دارند و مهم تر از آن با توجه به نیاز و کمبود شهر، اقدام به سرمایه گذاری خصوصی و یا كارهاي  عام‌المنفعه می کند.
 شاید این پرسش پیش آید که؛  اگر کسی مراجعه نمود و پروژه اي متناسب با بودجه ای که در اختيار دارد، همخوانی نداشت و یا بعبارتی قصد میزان خاصی از سرمایه گذاری یا کار خیر را دارد، در این صورت با معرفی یک یا چند سرمایه دار به یکدیگر که دارای شرایطی مشابه اند، آنان را در انجام آن کار خیر و یا سرمایه گذاری به صورت مشترك شریک می کنند.
در کنار این کارها، ادارات نیز می توانند نقش مؤثری ایفاء کنند. مثلاً: اداره صنایع، شهرداری، فرمانداری، شورای شهر، ورزش و جوانان و… با توجه به نوع وظائف و خدمات شان  نیازهای خود را مطرح نمایند.
ادارات فوق علاوه براین کار چند نکته مهم دیگر را نیز باید مدنظر قرار دهند:
الف) همکاری به تمام معنا و از صفر تا صد با سرمایه گذاران
ب) پیگیری مستمر و سریع در اخذ مجوزها
ج) ایجاد مشوق های لازم برای جذب سرمایه گذاران
 د)تقدیر از خیرین و سرمایه گذاران
هـ) رایزنی با مسئولین بالاتر برای مشارکت در اجرای پروژه از جمله: پرداخت ۵۰% هزینه پروژه توسط خیر و ۵۰% مابقی بعهده سازمان باشد.
مجمع خیرین می تواند برای اجرای دقیق تر و تسریع کارها قوانینی را برای خود تدوین نماید.
 البته این کار باید کارشناسی شده و از روی مشورت بیشتر انجام شود. مثلاً: یکی از این تبصره ها  این باشد که؛ سرمایه گذاران و به طور خاص خیرین از دادن هزینه ها به مجمع خودداری نمایند و به عبارت دیگر این مرکز حق برداشتن بودجه ها، حتی با رضایت سرمایه داران را نداشته باشد و خیرین خود عهده دار اجرای پروژه ها باشند. مگر در شرائط استثنائی.
با این کار اين مرکز از سوء ظن ها مصون خواهد ماند و از طرفی موجب جلب نظر سرمایه گذران و خیّرین خواهد شد.
وظیفه این مرکز بسیار سنگین است و باید علاوه بر آنکه تصمیمات درست را بگیرد، باید خود را از جزیی ترین اعمال که موجب بی اعتمادی سرمایه داران می شود، در امان نگه دارد.
براساس تجربیات، مردم ثابت کرده اند که اگر راهی به آنان نشان دهند به خوبی از آن استقبال می کنند که نمونه بارز آن؛ مشارکت در مجتمع های تجاری که در شهر احداث شده است. همین کار را می توان در زمینه های صنعتی، تولیدی، کشاورزی و… انجام داد.

*)مزایای انجام چنین کارهایی:
۱٫ جلوگیری از سرمایه گذاری های غیر استاندارد و بیهوده
 ۲٫ رفع کمبودها و مایحتاج مورد نیاز شهر و فراهم شدن امکانات در شهر خودمان
 ۳٫ اشتغالزائی، افزایش درآمد و عدم مهاجرت جوانان ، نخبگان و نیروهای کارآمد، با تجربه و دلسوز به شهرهای دیگر
۴٫ برگشت سرمایه ها و سرمایه گذاران بخصوص خیّرین به شهرمان
۵٫ برگشت جمعیت لارستانی که به شهرهای دیگر مهاجرت کرده اند
 ۶٫ گسترش صنایع مختلف و به تبع آن جذب جمعیت و سرمایه از سایر شهرها
 ۷٫ سرعت بخشیدن به توسعه منطقه
۸٫ رایزنی با مسئولین رده بالا و جذب سرمایه های دولتی و خارجی.
برخی از مردم و نخبگان با گله مندی از سرمایه داران بومی، درباره عدم سرمایه گذاری آنان در منطقه خود سوالاتی را مطرح می کنند که در این میان باید دو گروه را مسئول این بحران دانست: یکی مسئولین و دیگری مردم.
نویسنده این متن به زعم خود دلایلی را برای این مهم مطرح می کند:
الف) موانعي كه برخي مسئولين ناآگاهانه و برخي ها آگاهانه و مغرضانه در پيش و روي سرمایه گذاران قرار مي دهند: مثلاً جهت اخذ مجوز آنقدر سرمایه گذار را در پيچ و خم اداري گرفتار و سرگردان مي كنند و يا هزينه هاي زيادي را از اين افراد اخذ مي نمايند كه سرمايه گذار از عمل خود پشيمان مي شود.
ب) يكي ديگر از مسائلي كه در بين مردم منطقه و سرمايه داران بسيار شايع است اين كه اداره ماليات و دارائي، ماليات زيادي را از سرمايه گذاران دريافت مي كند.
این بحث به این شکل در بین مردم رد و بدل می شود كه اين هزينه هاي زياد فقط از سرمايه گذاراني كه در لار و لارستان سرمايه گذاري كرده اند، مطالبه مي شود.

*)استفاده بهینه از بانکها و موسسات فعال در لارستان بزرگ
 در شهر لار خوشبختانه و يا متأسفانه چيزي كه زياد يافت مي شود، بانك است. بانكهايي با نامها، آرمها و كاركردهاي متفاوت. همانگونه كه همه مي دانيم و بارها از طريق رسانه هاي گروهي ديده و شنيده ايم، بانكها در پروژه هاي گوناگوني سرمايه گذاري كرده اند.
حال سوال اينجاست، چرا با وجود اين همه بانك در شهر لار و لارستان بزرگ، از آنها جهت سرمايه گذاري در زمينه هاي مختلف بخصوص صنعت مورد استفاده قرار نمي گيرد؟
بهتر است كه مسئولين با رايزني با روساي بانكها، آنان را جهت سرمايه گذاريهای گوناگون در لارستان ترغيب نمايند.شاید يكي از راه هايی که بتوان از آن بهره بهینه برد، قرار دادن این شرط برای بانکها و موسسات تازه تآسیس باشد که؛ برای صدور مجوز حتماً در یک یا چند پروژه سرمایه گذاری کنند.

 حسن فراست