خواجه‌پور: حسین‌زاده نتوانست توقعات را برآورده کند!

 

مدیریت بخش‌های رسانه‌ای هفت‌برکه گراش گفت: حسین‌زاده در نهایت نتوانست توقعات فراوانی که بر دوش نماینده سنگینی می‌کرد را برآورده کند.

به گزارش میلاد لارستان، ۱۷ مردادماه به نام کسانی نامگذاری شده که منشاء آگاهی‌بخشی و سردمداران جریان‌دهی جوامع هستند. آری سخن از حرفه خبرنگاری است. شغلی سخت، پراسترس، وقت‌گیر و صد البته با کمترین مُزدومواجب که بدین سبب بسیاری از آحاد جامعه از انتخاب این شغل فراری‌اند.

در خطه لارستان بزرگ، اعم از؛ لارستان، گراش، اوز، خنج و جویم خبرنگاران زیادی به جهت عِرق محلی و علاقه فردی پای در این عرصه پرهیاهو گذاشته‌اند. خبرنگار میلاد لارستان به مناسبت روز خبرنگار گفت‌وگوهایی با اهالی رسانه برخی از مناطق انجام داده است که در زیر مصاحبه با محمد خواجه‌پور مدیریت بخش‌های رسانه‌ای هفت‌برکه گراش را می‌خوانیم:

 

میلاد لارستان: در ابتدا خودتان را معرفی و سابقه ای از کار خبرنگاری و نشریه خود بیان کنید:

محمد خواجه‌پورم ۴۵ ساله. دبیرستان که بودم همکلاسی‌های شیرازی برای ساده‌تر شدن کارهای خودشان به من می‌گفتند «گراش» و هنوز هم در شبکه‌های اجتماعی به این نام شناخته می‌شوم. دهه هفتاد نوشته‌های پراکنده‌ای در گل‌آقا و خانه روزنامه‌نگاران جوان داشتم که اولیه تجربه‌های من بود. در گراش هم در اوایل دهه هشتاد به صورت ستون‌نویسی برای نشریات گراش در آن زمان می‌نوشتم و نشریه ادبی الف را به صورت هفتگی به مدت ۲۰ سال در انجمن شاعران و نویسندگان گراش منتشر می‌کردیم.

کار رسانه‌ای نیمه وقت ما از آذرماه ۱۳۸۵ با صحبت‌نو ویژه گراش شروع شد و با همان تیم یعنی صادق رحمانی، مسعود غفوری و محمدعلی شامحمدی تا الان و امروز ادامه داده‌ایم.

تحصیل ‌نیمه تمام در دوره کارشناسی ارشد مدیریت رسانه دانشگاه تهران و دوره‌های روزنامه‌نگاری مرکز تحقیقات رسانه باعث شد که در مسیر روزنامه‌نگاری جدی شوم.

در این مدت نشریات صدف گراش، حمایت گراش، افسانه گراش، هیمه، گراش و گراشنامه را منتشر کردیم.

از سال ۱۳۹۰ سایت گریشنا و موسسه هفت‌برکه را داریم و کار من در این مجموعه مدیریت بخش‌های رسانه‌ای است.

 

 میلاد لارستان: سطح خبرنگاری در منطقه و کشور را چگونه می‌بینید؟

سوال خیلی کلی است. به نظرم رسانه‌های ایران از دو نظر محدودیت‌های حاکمیتی و تحولات فناوری به شدت زیر فشار هستند و نمی‌توانند نقش موثر و واقعی خودشان را ایفا کنند.

شاید مهمترین معضل فضای رسانه‌ای ایران این است که افراد و گروه‌های موثر به رسانه‌ها به عنوان پله‌ای برای رسیدن به جایگاه‌های دیگر نگاه می‌کنند و این موضوع باعث شده است که ما بدنه حرفه‌ای در رسانه‌ها نداشته‌ باشیم و افراد رسانه‌ای عمر حرفه‌ای کوتاه یا کم‌ثمری داشته باشند.

در منطقه ما هم کم و بیش همین چالش‌های مشترک وجود دارد. در سطح منطقه، ما بیشتر با مدیر-خبرنگاران روبه‌رو هستیم که باعث می‌شود خبرنگاران به جز کار خبرنگاری گرفتار چالش‌های اداره رسانه باشند و به جای یک تیم یا موسسه رسانه بیشتر رسانه‌ها حالت فردی دارند.

 

میلاد لارستان: بنظر شما تا چه میزان مسئولین نسبت به خبرنگاران و مسائل پاسخگو هستند؟

پاسخگویی مسئولین در تناظر با قدرت رسانه‌ها است. زمانی که قدرت رسانه‌ها به شکل‌های مختلف محدود می‌شود قطعا بخشی از مسئولین هم نیاز و ضرورتی برای پاسخگویی به رسانه‌ها نمی‌بییند. قدرت رسانه‌ها است که مدیران اداری را پاسخگو می‌کند که در حال حاضر قدرت رسانه‌ها در سطح مطلوبی قرار ندارد.

 

میلاد لارستان: خاطره ای از حرفه خبرنگاری خود بیان کنید:

من به عنوان مدیرمسئول پاسخگوی محتواهای منتشر شده هستم و بخشی از خاطرات من در سال‌های کار رسانه‌ای در راهروهای دادگاه‌ها و اتاق نهادهای امنیتی گذشته است. فکر می‌کنم ما تنها رسانه منطقه هستیم که دو بار تا دادگاه مطبوعات رفتیم و اتفاقا بعد از سفر به شیراز برای یکی از جلسات دادگاه مطبوعات هر چهار نفری که به دادگاه رفته بودیم به شدت گرفتار کرونا شدیم. البته هر دو بار دادگاه مطبوعات فارس حکم به تبرئه داده است. این حکم تبرئه یک مزه تلخ و شیرین دارد، آدم خیالش راحت می‌شود ولی با خودش می‌گوید یعنی نمی‌شد کار به اینجا نمی‌کشید؟

 

میلاد لارستان: مهم ترین کمبودهای منطقه از دیدگاه شما چیست؟!

یک بار یکی از دوستان روزنامه‌ای از دهه پنجاه را نشان داد. که مردم گراش و لار نامه‌ای برای یکی از مطبوعات نوشته بودند. از آن روزها تا الان دو خواسته در هر درخواستی و هر سندی مطرح شده است. «آب و راه» در این سال‌ها خدماتی برای تامین این نیازها شده است ولی سرعت توسعه در ایران و جهان باعث شده این خدمات کند و کم اثر باشد. البته کمبودها به این دو مورد آب (به عنوان شاخص زیرساخت‌های انرژی) و راه ( نماد زیرساخت‌های ارتباطات فیزیکی و مجازی) خلاصه نمی‌شود و این را به عنوان نمونه گفتم که بدانیم مشکلات ما آن قدر تکراری است که نوبت به طرح مشکلات بعدی نمی‌رسد.

 

میلاد لارستان: بنظر شما آقای دکتر حسین زاده بعنوان یک نماینده از شهرستان گراش در دوران تصدی مسئولیت خود چقدر انتظارات را برآورده کردند و انتظارتان از دکتر بروجردی چیست؟

هر چه در سال‌های اخیر به پیش می‌رویم جایگاه نمایندگی مجلس در ساختار سیاسی ایران تضعیف شده است. مهمترین نکته این است که بپذیریم یک نماینده متعلق به یک شهرستان نیست او در ابتدا باید برای کل حوزه انتخابیه و در مرحله بعد با قانون‌گذاری باید برای کل مردم تصمیم بگیرد.

در بررسی کارنامه حسین‌زاده باید توجه کرد که بخش عمده دوره نمایندگی او با همه‌گیری کرونا همزمان شد و از سوی دیگر حسین‌زاده سابقه سیاسی خاصی نداشت و آشنایی او بافت سیاسی ایران زمان‌بر شد. حسین‌زاده در نهایت نتوانست توقعات فراوانی که بر دوش نماینده سنگینی می‌کرد را برآورده کند. شاید مهمترین نتیجه‌گیری حسین‌زاده از چهار سال نمایندگی این بود که نماینده مجلس قدرت چندانی ندارد.

بروجردی مسیر عکس حسین‌زاده را دارد یعنی در انتهای عمر سیاست‌ورزی قرار دارد و توقع این است که حوزه انتخابیه را فدای نقش‌آفرینی در ساختار سیاست ملی نکند و بتواند از جایگاه سیاسی خود توقعات مردم حوزه انتخابیه را برآورده کند.

 

میلاد لارستان: راه پیشرفت منطقه و هم گرایی بین مردم را در چه می دانید؟

توسعه منطقه ما جدا از توسعه ایران عزیز نیست. مسیر توسعه ما نیز از راه افزایش ارتباطات بین‌المللی می‌گذرد. خوشبختانه ما در این مورد زمینه‌های تاریخی و اجتماعی را داریم و اگر با تصمیمات ملی مسیر گسترش ارتباطات جهانی و منطقه‌ای گشوده شود حتی اگر سرمایه‌گذاران ناآشنا وارد نشوند با رفع موانع برای سرمایه‌گذاران بومی ساکن کشورهای حوزه خلیج فارس منابع خوبی برای توسعه منطقه تامین می‌شود.

 

میلاد لارستان:  بنظر شما برای گسترش و ارتقا خبرنگاران منطقه باید چه کرد؟

توجه به بنیان‌های اقتصادی رسانه‌ها مهمترین عامل برای ایجاد رسانه‌های حرفه‌ای و خبرنگاران حرفه‌ای است. برای این کار نمی‌توان چندان به حمایت‌های دولتی انکار کرد و باید رسانه‌های بتواند در این محیط پرتلاطم اقتصادی، پلان‌های درآمدزایی متنوع داشته باشند.

 

میلاد لارستان:  نحوه مواجهه و برخورد با رسانه های بدون مجوز ( اصلاحا درد خبر) که جدیدا در منطقه گسترش زیادی یافته باید به چه صورت باشد؟

شخصا اعتقاد چندانی به نظام صدور مجوز برای فعالیت رسانه‌ای ندارم اما با توجه به قانون موجود بهتر است رسانه‌ها برای دریافت مجوز اقدام کنند تا بتوانند از حمایت‌های قانونی برخوردار شوند. مهمتر از مجوز، شناسنامه‌دار بودن رسانه‌ها است که مخاطبان بدانند محتوای تولید شده از سوی کدام جریان فکری و اجتماعی تولید می‌شود.

 

میلاد لارستان:  نسبت به رشد و آینده حرفه خبرنگاری در منطقه به چه میزان امیدوار هستید؟

قطعا با تغییرات فناوری رسانه‌ها با چالش‌های بیشتری روبه‌رو خواهند شد. معتقدم هیچ کدام از رسانه‌ها رقیب یکدیگر نیستند بلکه شبکه‌های اجتماعی و سرعت انتشار اطلاعات در آن‌ها، مهمترین چالش رسانه‌ها است. اگر رسانه‌ای بر این چالش غلبه کند می‌تواند به اثرگذاری خود ادامه دهد.

 

میلاد لارستان: مهمترین دغدغه خبرنگاران چه چیزهایی است؟

مانند همه مردم دغدغه اول خبرنگاران در شرایط فعلی وضعیت اقتصادی خودشان و مردم کشورشان است. به گونه‌ای که سرنخ معضلات اجتماعی، فرهنگی و امنیتی که روزنامه‌نگارن پیگیر می‌شوند نیز در نهایت به کمبودهای اقتصادی می‌رسد.

 

علت ارتباط کم خبرنگاران منطقه با رسانه‌های سراسری مثل خبرگزاری‌ها چیست؟

نقشی که رسانه‌های محلی ایفا می کنند با رسانه‌های ملی و سراسری متفاوت است. در این مورد دو نکته وجود دارد. اول اینکه از رسانه‌های به صورت کلی مرکزیت‌زدایی شده است و جریان رسانه‌ای تفاوت کرده است به خاطر همین خبرگزاری‌های ملی دیگر نمی‌توانند در هر شهرستان یک نمایندگی داشته باشند. مسیر رسیدن خبر به سطح ملی از کانال رسانه‌های اجتماعی می‌گذرد و رسانه‌های محلی باید روی نقش خاص خود به عنوان پیوند دهنده جامعه محلی تاکید کنند.

از ژرفی، ما خبرنگاران خوبی در رسانه‌های مرکز داریم که در مواقع ضروری می‌توانند کانال پوشش اخبار منطقه باشند امیدوارم ارتباط این افراد مانند اسماعیل حق‌پرست با منطقه قطع نشود و تعدادشان افزایش یابد.

 

کلام پایانی؟

از گذشته دو نگاه متفاوت به نقش رسانه‌ها وجود داشته است. یکی رسانه‌ها را یک وسیله برای تغییر و جهت‌دهی جامعه و افکار عمومی می‌داند که شاخص‌ترین آن رسانه‌های سیاسی است و گروه دوم رسانه‌ها را گزارشگر واقعیت‌های جامعه می‌داند. ما و رسانه هفت‌برکه بیشتر سعی کردیم در جایگاه یک گزارشگر واقع‌نگر باشیم و این که در این مسیر چقدر توانسته‌ایم با همه محدودیت‌ها و معذوریت‌ها بخشی از واقعیت‌ها را بنمایانیم، مخاطبان قضاوت می‌کنند.

ف ۱۱۰