ما هنوز اینجا نشسته ایم؛دست کم دمی سکوت کنیم و تماشا

ما اینجا نشسته ایم. با فاصله ای خیلی دورتر از کوفه تا کربلا, و از نزدیک تماشا می کنیم گودالهای آشنای قتلگاه را؛ یک سویش نوادگان کشتگان بدر و احد روی سینه های شرحه شرحه و گلوهای تشنه بچه هیئتیهای حسین نشسته اند و خنجر از غلاف بیرون می کشند و به زنجیره های آهنی بران می کنند

و سوی دیگرش تربیت شدگان قاموس صبر و ایثار زینب روی تلّ بی قراری و بی تابی ایستاده اند و دندان بهم می فشرندو خون گریه می کنند. ولی گریبان چاک نمی کنند و شیون سر نمی دهند؛ ریز ریز می گریند پشت پرده های حجب و حیا.

و ما هنوز اینجا نشسته ایم. با فاصله ای که شاید هیچ نیزه و سه شعبه ای از آن دشت تفتیده گزندش به ما نرسد. چشم فراخ کرده ایم و حول و حوش تمدن و دنیای بدون جنگ سخن پراکنی می کنیم.

بیایید ایمان بیاوریم که کربلا نرفتمان نه از سر ترس از ابن زیاد و غم نان و حب جان, بلکه از روی نشناختن امیر زمان است.

های جماعت اینجا نشسته چشم فراخ- خودم را می گویم- دست کم دمی سکوت کنیم و تماشا. باور کنیم که همه اهل کوفه خیلی زود فهمیدند شعله های حرم آل ا… هرگز خاموش نخواهد شد.

ابوذر مهربانی لاری