“پیشوای صادق” در کلام امام خامنه ای

کتاب پیشوای صادق، مشتمل بر یادداشت‌های حضرت آیت‌الله‌العظمی خامنه‌ای درباره‌ی سیره‌ی فرهنگی سیاسی امام صادق (علیه‌السّلام) است که در ۱۷ شماره‌ی روزنامه‌ی جمهوری اسلامی در خرداد سال ۱۳۵۸ منتشر شده است. به صورت بسیار خلاصه ۳بخش اصلی آن توسط پایگاه اطلاع رسانی مقام معظم رهبری منتشر شده است که عبارتند از  تبیین و تبلیغ مسئله‌ی امامت، تبلیغ و بیان احکام به شیوه‌ی خاص شیعی و تفسیر قرآن به روال بینش اهل‌بیت (ع) و وجود تشکیلات پنهانی ایدئولوژیک_ سیاسی. بخش های کوتاهی از کتاب را می خوانیم

۱) تبیین و تبلیغ مسئله‌ی امامت

نفی صریح حکام طاغوت زمان و معرفی امامت خود و ائمه گذشته

•  از نخستین سالهای پس از رحلت پیامبر اکرم(ص)، در همه‌ی دوره‌های امامت، مَطلع دعوت شیعی را اثبات امامت اهل‌بیت پیامبر(ص) تشکیل میداده است. دعوت امام صادق(ع) نیز از این کلّیّت بیرون نبوده است.
• امام در هنگام اشاعه و تبلیغ این مطلب، خود را در مرحله‌ای از مبارزه میدیده است که میبایست به‌طور مستقیم و صریح، حکّام زمان را نفی کند و خویشتن را به‌عنوان صاحب حقّ واقعی ولایت و امامت به مردم معرّفی نماید.
• امام در مواردی به این بسنده نمیکند که امامت را برای خویش اثبات کند؛ بلکه همراه نام خود، نام امامان بحق و اَسلاف پیشین خود را نیز یاد میکند و در حقیقت سلسله‌ی امامت اهل‌بیت را متّصل و جدایی‌ناپذیر مطرح میسازد.

۲)  تبلیغ و بیان احکام به شیوه‌ی خاص شیعی و تفسیر قرآن به روال بینش اهل‌بیت (ع)

اثبات ناآگاهی دینی حکومت زمان و نمایش تحریفات در فقه

• این نیز یک خطّ روشن در زندگی امام صادق(علیه‌السّلام) است؛ به‌شکلی متمایزتر و صریح‌تر و صحیح‌تر از آنچه در زندگی دیگر امامان میتوان دید؛ تا آنجا که فقه شیعه «فقه جعفری» نام گرفته است.
• فقه جعفری در برابر فقه فقیهان رسمی روزگار امام صادق(علیه‌السّلام) فقط یک اختلاف عقیده‌ی دینی ساده نبود؛ بلکه درعین‌حال دو مضمون متعرّضانه را نیز با خود حمل میکرد: نخست و مهم‌تر، اثبات بی‌نصیبی دستگاه حکومت از آگاهی دینی و ناتوانی آن از اداره‌ی امور فکری مردم‌_ یعنی درواقع، عدم صلاحیّتش برای تصدّی مقام خلافت‌_ و دیگر، مشخّص ساختن موارد تحریف در فقه رسمی که ناشی از مصلحت‌اندیشی فقیهان در بیان احکام فقهی و ملاحظه‌کاری آنان در برابر تحکّم و خواست قدرتهای حاکم است.

۳)  وجود تشکیلات پنهانی ایدئولوژیک_ سیاسی

تلاش تشکیلاتی شیعیان در جهت تشکیل نظام علوی

 نام شیعه در زمان ائمّه(علیهم‌السّلام) بر کسی اطلاق نمیشد که فقط محبّت خاندان پیامبر(صلّی‌الله‌علیه‌و‌آله) را در دل داشته باشد یا صرفاً به حقّانیّت آنان و صدق دعوتشان معتقد باشد‌ بلکه به‌جز اینها، شیعه بودن یک شرط حتمی داشت و آن عبارت بود از پیوستگی فکری و عملی با امام و شرکت در فعّالیّتی که به ابتکار و رهبری امام در جهت بازیافتن حقّ غصب‌شده و تشکیل نظام علوی و اسلامی در سطوح مختلف فکری، سیاسی و احیاناً نظامی انجام میگرفت… این، چکیده و عصاره‌ی نگاهی دقیق به زندگی ائمّه(علیهم‌السّلام) و بویژه امام صادق(علیه‌السّلام) است.