من امام ندیده ام؛ اما …

من امام ندیده ام!

من۱۵ خرداد ۴۲ ندیده ام!

اما شنیده ام که :” سربازان من اکنون در گهواره ها خفته اند…”

من ۲۲بهمن ۵۷ ندیده ام!

اما شنیده ام که :” انقلاب ما انفجار نور بود…”

من ۱۳آبان۵۸ ندیده ام!

اما شنیده ام که :” انقلابی بزرگتر از انقلاب اول بود..”

من ۵ اردیبهشت ۵۹ ندیده ام!

اما شنیده ام که :” این شن ها لشکر خدا بود…”

من ۳ خرداد ۶۱ ندیده ام!

اما شنیده ام که : “خرمشهر را خدا آزاد کرد….”

من ۱۴ خرداد ۶۸ ندیده ام!

من چشم که باز کرده ام، امام را ندیده ام…

شنیده ام صدای لرزان “حیاتی” را که انّالله و انّا الیه راجعون…اما ندیده ام امام را…

من جنگ ندیده ام…صدای آژیر خطر نشنیده ام، به پناهگاه نرفته ام…

من سن و سالم از سابقه مبارزاتی خیلی ها کمتر است!

من اولین بار نام امام را “امام” نگذاشته ام…

من چشم که باز کرده ام به جای جماران و روح خدا، حسینیه ای دیده ام با نام خمینی…به جای روح خدا، سید علی را دیده ام…

حضرت ماه را… او که یک “آه” بیشتر از خمینی دارد…

من بزرگتر شده ام و او موی سپید کرده…

سن و سال من از سابقه مبارزاتی خیلی ها کمتر است اما افتخارم این است که سن و سالم برابری می کند با سالهای ولایت جانشین خلف پیر جماران…

من امام را دیده ام در تمام این سالها…امام را در حسینیه امام خمینی دیده ام…

من سن و سالم از سابقه مبارزاتی خیلی ها کمتر است!

اما “یک شبه انقلابی” نشده ام…من در ۲۲ بهمن ها قد کشیده ام!

من جنگ تحمیلی ندیده ام و تا دلتان بخواهد جنگ تحلیلی دیده ام…

من چمران و همت و باکری و خرازی ندیده ام…اما هنوز هم روز ترور صیاد را یادم هست…

من تا دلتان بخواهد تزویر دیده ام و فتنه…

تا دلتان بخواهد تهدید دیده ام و تحریم…