حاشیه نویسی از همسفری با سفیران نور

«علی آباد» جایی برای تجربه یک «حال خوشِ» روستایی

میلاد لارستان: یکی از شهروندان که همسفر کاروان سفیران نور بوده است، مطلبی را با عنوان «علی آباد جایی برای تجربه ی یک «حال خوشِ» روستایی» برای ما ارسال کرده که عین مطلب در زیر می آید:

قصه ها باید از یک جایی شروع شوند یک جایی از ذهنِ درگیر برای « شدن ها و نشدن های جمعی» یا از دغدغه ای برای« رویاها و انگاره های شخصی».

قصه ی سفیران نور هم از چرخش یک دغدغه ی جمعی در ذهن فردیخاص شروع شد. حاج محمد زارع ، معلم میانسال و شعرپیشهی لاری. حالا سالیانی است که برعکس اوایل انقلاب یا تا همین سالهای نه چندان دور کمتر سراغ سیاست می رود. او خود آفرینندهی قصه های زندگیشده و کمتر زنبیل زندگی اش را در صف سیاست می نهد و بیشتر دلخوش به آزمودنِ آموزگاری در دوران پسابازنشستگی است.

قصه ی «سفیران نور» هم از ذهن درگیر و دردمند او آغاز شد. از نام سفیران نور پیداست که او هنوز آرمان خواهانه به انقلاب و وظایف انقلابی می نگرد. به همین دلیل نیز برای راه انداختن این کاروان به سراغ حوزه ی علمیه رفته؛ جایی که طلاب جوانش کمتر تن به آسودگی داده و می توان روی انرژی آنان حساب کرد.

خاستگاه این طرح به نسبت منسجم از یادگار شهید نجفعلی مفیداست. « مرکز آموزش امام جعفر صادق (ع) » که در اوایل دهه شصت با حمایت حضرت آیت الله آیت اللهی(ره) به منظور تربیت مذهبی و فرهنگی دانش آموزان محروم روستائی در اوقات فراغت تابستانه راه اندازی شد و هنوز هم کژ دار و مریض در نهایت کم توجهی سایر دستگاهها و ارگانها به کار خود ادامه می دهد.

برای نیل به آن مقصود حاج محمد زارع به عنوان مدیرمرکز آموزش جلودار شد تا فراموش شده ی ای را احیا کند. سالهاست که نیاز و کمبود روستا را تنها از زاویه کمبود امکانات مادی نگاه می کنیم وکمتر به تربیت فرهنگی آنان فکر می کنیم. به راستی فرهنگ و هنر و امداد اجتماعی و تکاپوی مذهبی باید فقط شامل حال شهرنشین ها بشود؟

برای راه افتادن کاروان سفیران نور تنی چند از ادارات و ارگانها نظیر حوزه علمیه و کمیته امداد و آموزش و پرورش و فرمانداری و ستاد اقامه نماز و دانشکده علوم پزشکی و… جمعی نسبی را شکل داده اند و قرار گذاشته اند تا هر از چندی به روستایی بروند و اگر می شود خدمت فرهنگی و مددکاری و درمانی و … را به روستاییان برسانند. حتی شده با یک نگاه مشفقانه…

*****

«روستای علی آباد تنها بازمانده ی زبان اصیل لاری»

در نیمه ی ماه زمستان قرعه ی اولین منزلگاه از حرکت کاروان «سفیران نور» به نام علی آباد بخش مرکزی افتاد.

روستای علی آباد بخش مرکزی در فاصله ۳۲  کیلومتری شهر لار و در مسیر انحرافی جاده ی پر تردد لار – بندرعباس در محور پاسگاه چهار برکه قرار گرفته است. این روستا به لطف قرار گرفتن در مسیر تاریخی به سمت بنادرجنوبی باید هم دارای قدمت زیاد و اصالت بومی خاص خود باشد.

همین گونه هم هست. روستای علی آباد از حیث وسعت، روستائی وسیع و به لطف داشتن قنات از آبادانی خوبی هم برخوردار بوده است. اما خشکسالی و بی مبالاتی باعث شده تا قنات های چند صد ساله بخشکند و سر نخل ها کج شوند و به مرور مسیر حرکت مردم هم به سمت شهرها کج شود و مهاجرت شاخصه اصلی این روستا باشد.

پیری روستائی در کنار بقعه ی امامزاده کمال الدین (که اهالی بومی ارادت زیادی هم بدو دارند) دشت را نشانمان داد. دشتی مملو از نخل های سرجدا و درخت های گِز خسته و تنها بود. پیر می گفت روزگاری نچندان دور بر سر «پِش ها» یا همان برگ های درخت نخل دعوا می شد؛ خاک و رویش هایش ارزش داشت اما حالا…

زبان اهالی روستای علی آباد زبان لاری است. آنان لاری را بدون لهجه و با به کاربردن اصیل ترین کلمات زبان لاری حرف می زنند. سکنه همگی شیعه مذهب اند و در روستا مساجد و حسینیه و مکتب الزهرا(س) پایگاه اصلی مردم است. مساجدی که حالا دیگر رنگ کهنگی به خود گرفته اند اما همان ها نیز با سبک معماری صده ی اخیر ، نشانه ای از دیرینگی دیار در جان خویش دارند.

گویا مردم روستا به مرحوم شیخ احمد علی ملتفت ارادت ویژه ای دارند. او تنها روحانی بومی آن روستا بوده و روزگاری نه چندان دور بار تمام امور دینی روستا را به تنهایی به دوش کشیده است. اکنون نوه ی آن مرحوم نیز ملبس به لباس روحانیت شده و سالهاست که بین لار و علی آباد در رفت آمد است. حاج آقا ملتفت روحانی با صفا و پر انرژی است و با او که هم کلام شدم می گفت: تنها روحانی قبیله ی  ملتفت هستم و به امور دینی و حل اختلافات خانوادگی و … می پردازم. روی واژه ی قبیله خیلی تاکید داشت و می گفت قبیله در علی آباد و لطیفی و لار پراکنده اند.

بیشتر هماهنگی داخلی روستا برای حضور کاروان توسط او انجام گرفته و البته شورای اسلامی روستا و اعضای پیشین شورا و مسئولان اداری (بخصوص مدارس) نیز برای مهمانان سنگ تمام گذاشت اند.

«جای خالی متولیان فرهنگی در یک سفر فرهنگی !»

طبق قرار قبلی باید ساعت ۹ از لار حرکت کرده و در کمتر از نیم ساعت به روستا می رسیدیم اما تاخیر یک ساعت و نیمه سبب شد تا به صرف صبحانه ی دست پخت مادران روستا نرسیم !

ساعت از ۱۰ و نیم گذشته بود که به روستا وارد می شویم. رئیس کمیته امداد امام خمینی(ره) ، چهار نفر از معاونین ریاست حوزه علمیه برادران و مسئولین حوزه علمیه خواهران ـ رئیس سازمان تبلیغات اسلامی شهرستان – یکی از معاونین آموزش و پرورش – مسئول ستاد اقامه نماز شهرستان ، مشاور فرماندار به عنوان نماینده شخص اول شهرستان و نماینده بخشدار و مدیر مرکز آموزش امام جعفر صادق(ع) هیئت بازدید کننده ی طرح سفیران نور را تشکیل داده بودند.

در گام نخست از حرکت این هیئت که طراحی آن بر محوریت فرهنگی و مددکاری قرار گرفته، به شدت جای خالی نماینده ناحیه مقاومت بسیج ، رئیس کانون های فرهنگی مساجد ، رئیس اداره فرهنگ و ارشاد اسلامی ، مسئول نهاد کتابخانه های عمومی ، رئیس اداره ورزش و جوانان و بهزیستی و… خالی بود. همچنین اگر معاونی از معاونان فرماندار نیز در این هیئت می گنجید جای دوری نمی رفت بخصوص که بیشتر مطالبات اهالی نیازمند گوش شنوای مسئولی از مسئولان فرمانداری بود تا …

البته نیروی مقاومت بسیج سالهاست که در قالب اجرای طرح اردوهای جهادی به دور ترین روستاهای کشور سر کشیده و طرح های خوبی را انجام داده است و عدم حضور نماینده بسیج را به بی توجهی آنان تعبیر نمی کنیم. هرچند که به قول حاج محمد سایر ارگان های فرهنگی تنها مسئول رتق و فتق امور شهری نیستند و باید مثل قبل از انقلاب و دهه شصت بار و بندیل بسته و بقچه ی فرهنگی خود را در روستاها باز کنند و به جوانان روستائی هم از کوله بار خود تعارفی بزنند.

«تودیع سهوی معاون فرماندار لارستان در روستای علی آباد!»

تنها خیابان آسفالته ی روستا – خیابان مرکزی است که در شورای فعلی بهسازی شده و با واگذاری بخشی از خانه های وسیع توسط سکنه، ورودی روستا تعریض شده و سر و شکل خوبی یافته است. مراسم استقبال از کاروان سفیران نور هم در همان جا برگزار شد. جائی که اکثر مراسم های عمومی روستا از جمله جشن میلاد امام زمان(عج) نیز در همان محیط برگزار می گردد. آن محدوده از محل اعتبارات دهیاری آسفالت و لبه گذاری شده است.

برای مراسم استقبال کودکان دختر و پسر ؛ پرچم ایران در دست به پیشواز آمده بودند. هوا گرم بود و آنها هم بخاطر تأخیر ما دچار زحمت شدند. از بلندگوی روستا سرودها و ترانه های وطن دوستانه پخش می شد. کم کم باورمان شده بود که برای خودمان کسی هستیم!

مجری چندان توجیح نبود و بسیاری از اسامی و مسئولیت ها را قاطی خواند. با همین قاطی خوانی بود که جای خالی معاون فرماندار پر شد و به سادگی هرچه تمامتر حاج محمد زارع که تا چندی پیش مشاور فرماندار سابق بود، به عنوان معاون فرماندار فعلی تودیع گردید!

اصولاً حضور هر نوع مسئولی با هر درجه و رتبه و انگیزه ای یک بشارت بزرگ برای اهالی روستا است و آنها را از تنهایی در می آورد. برای همین هم دوربین فیلمبرداری از صبح تا شام رهایمان نکرد!

«مدرسه ای روستائی در انتظار خنکای دو کولر گازی»

بلافاصله بعد از مراسم خیرمقدم؛ رئیس شورای روستا جلودار شد و به بازدید از مدارس روستا رفتیم. اولین مدرسه ـ مقطع متوسطه دختران بود. اولیای مدرسه از کمبودها می گفتند. مدرسه جمعیت چندانی نداشت اما پر رونق بود. در دو کلاس از سه کلاس مدرسه سیستم خنک کننده موجود نبود. تصور اینکه در گرمای بهار و تابستان و پاییز دانش آموزان مجبور به تحمل گرما هستند ؛ دشوار است.

 

این مدرسه توسط یکی از نیک اندیشان شهر لار با اعتبار ۱۵ میلیونی در سال ۸۱  ساخته شده بود و حالا سالهاست که همگان منتظر دو عدد کولر گازی ساده اند. خانم مدیر مدرسه اصرار داشت صبحانه تدارک دیده شده توسط مادران دانش آموزان را صرف کنیم اما علیرغم میل باطنی، ذیق وقت اجازه نداد تا دستپخت مادرانه ی روستا را تناول نمائیم!

«افتتاح غریبانه ی اولین جهاد دانشگاهی روستائی لارستان»

سپس به دومین مدرسه روستا که در سال ۵۸ توسط جهادسازندگی برای روستا ساخته شده؛ رفتیم. قرار است در آنجا مرکز جهاد دانشگاهی افتتاح شود. این مدرسه به دلیل فرسودگی در شرف تخریب بوده ولی به منظور ایجاد مرکز جهاد سازندگی فعلاً آن مکان در اختیار این نهاد قرار گرفته است.

جهاد دانشگاهی روستا در سکوت و مظلومیت توسط همین جمع افتتاح شد. حتی مسئول جهاد دانشگاهی شهرستان هم برای افتتاح نتوانسته بود خود را برساند. این مجموعه اولین مجموعه جهاد دانشگاهی روستائی در کل شهرستان بود و طبق تابلو نوشته ورودی قرار است در رشته های کمکهای اولیه پزشکی و تکنسین داروخانه و روخوانی قرآن و حسابداری حرفه ای و خیاطی و خطاطی و کامپیوتر و تعمیر لوازم خانگی و پرورش قارچ دکمه ای و پرورش گیاهان زینتی دانشجو بپذیرد.

بنابر گفته مسئول مربوطه که بومی همان روستا است، اساتید از لار به این مرکز آمده و از روستاهای اطراف و امید است حتی شهرستان بستک هم دانش پذیر به این مجموعه مراجعه نماید. در جای خود این مجموعه به عنوان اولین مجموعه روستائی جهاد دانشگاهی لارستان باید بیش از پیش مورد توجه قرار می گرفت و به نظر می رسد این مجموعه شایستگی افتتاح مجدد در دهه فجر و تهیه گزارش افتتاح توسط صدا و سیما همراه با حضور مسئولین بلندمرتبه شهرستان را داشته باشد.

«فاطمه ۹ ساله از علی آباد: خدا را برای ساخت موشک های تجسسی و علمی سپاسگزاریم»

بازدید های بعدی هم دو مدرسه است. یکی ابتدایی دخترانه و پسرانه و دیگری مقطع متوسطه پسرانه. سه معلم مقطع ابتدایی دبستان آسیه سه بانوی غیربومی از شهرهای آباده و صفا شهر و کوار بودند. در چهره شان نارضایتی از دوری از خانواده موج می زد.

در مدرسه ابتدایی هم دانش آموزان در دو صف دخترانه و پسرانه به پیشوازمان آمدند. فاطمه دختری نه ساله از اهالی همان روستا بیانیه ی خوش آمدش را با صدایی رسا و بی تُپُق برایمان خواند. او در بیانیه اش حمد و ثنای خدا را بجای آورد و خدا را برای پیشرفت های عظیم بشر در پرتاب ماهواره و ساخت موشک های تجسسی و علمی سپاس گفت و اعلام داشت دانش آموزان مدرسه آسیه ی علی آباد در مسیر علم و دانش ثابت قدم بوده و جزئی از آینده سازان کشور عزیزمان خواهند بود. از او که پرسیدم گفت بیانیه را پدرم برایم انشاء کرده؛ پدرش سابقه ی پاسداری داشت.صلوات جانانه ی دانش آموزان پایان بخش این بازدید بود.

آخرین بازدید صبح گاهی ما به مدرسه شادروان مردانگی اختصاص داشت. به زور سه تن از دانش آموزان را راضی می کنم تا در کلاس آبی رنگ مدرسه در کنار سه نیمکت موجود در کلاس بایستند تا عکسان را بگیرم. در آنجا هم دانش آموزان پسردبیرستانی خوشحال از فتیله شدن کلاس ها قبل از خروج ما بر ترک موتور نشستند و رفتند.

« اولین اهداء کننده ی قلب ایران و یک پرسش ساده از دانشکده علوم پزشکی»

نماز ظهر را در مسجد روستا به امامت جماعت حاج آقا ملتفت می خوانیم. ساختمان اصلی مسجد وضعیت خوبی دارد اما سرویس های بهداشتی آن امنیت و آرامش را از مراجعین صلب می کند!

بعد از نماز دوباره در روستا چرخی می زنیم. چرخش ظهرگاهی ما اختصاص به دو چهره افتخار آمیز روستا دارد. چه به روستا سر بزنید و چه در سرویس اشتراک گذاری ویکی پدیا سرک بکشید این دو مایه ی مباهات به شما معرفی خواهد شد.

فخر اول امامزاده کمال الدین است. امامزاده ای در انتهای روستا که آرامستان اهالی نیز در جوار آن قرار دارد. اهالی خیلی به این امامزاده علاقه مند هستند و در سالهای اخیر نیز بقعه را مرمت کرده اند. در قبرستان روستا خیلی از تجملات قبور شهری خبری نیست و تنها قبر نشان دار روستا(بجز امامزاده) ؛ قبر دومین مباهات روستا است.

مرحوم بهروز مردانگی فرزند علیمراد. روی سنگ قبرش نوشته شده بود: آرامگاه نوجوان ناکام فردوس آشیان متولد ۲۰ اسفند ۵۶ متوفی ۳۰ آذر ۷۱ در اثر حادثه رانندگی.

این نوجوان پانزده ساله اولین اهداء کننده قلب در ایران زمین است و با اهداء قلب این نوجوان؛ جوانی دیگر از اهالی این لارستان در روستای کورده حیات مجدد یافته است.

آفرینندگان یکی از مهمترین تحولات پزشکی کشور از همین شهرستان هستند و کمتر کسی است که نامی از آنان شنیده باشد. البته اهالی این خطه تقصیری ندارند و اتفاقا بزرگان روستا و اهالی به سهم خود نام مرحوم مردانگی را زنده نگاه داشته اند؛ اما جای آن دارد تا دانشکده علوم پزشکی لارستان با کنار گذاشتن بخشی از هزینه های گزاف بیلبوردهای تبلیغاتی و به جای تقدیر و تشکرهای مکرر از آدمهای تکراری، یک بار هم که شده برای شناساندن ایثار خانواده ای روستائی در یکی از روستاهای کم برخوردار لارستان به کشور، هزینه ساخت مستندی چند دقیقه ای را متقبل شده تا به این واسطه بخشی از تاریخ علم پزشکی کشور که به نام لارستان ورق خورده؛ به اطلاع همگان برسد.

به هر زحمتی که هست از قاب عکس بالای سر مرحوم مردانگی عکسی می گیرم و نگاهی به اطراف می اندازم. دشتِ پشتِ روستای علی آباد در محدوده شمال و شمال شرقی چشم انداز بی نظیری از درختان نخل و گِز دارد. از تکانه های برگ درختان نوای غربت می آید. در صحرای با صفا، پرنده پر نمی زند. سکوتی غریب بر محیط مستولی است. مخروبه ها دارند به کانون روستا نفوذ می کنند ومثل شوره زار بیابان ها دارند خاک می خورند؛ خاکی آمیخته به قرن ها خاطره …

« مدافعان حرم از علی آباد می آیند»

مهاجرت از اصلی ترین آسیب های چند ساله اخیر روستا بوده و کمبود آب، خاک را چروکانده و درختان را خسته کرده است. رئیس شورای اسلامی روستا می گفت یک پنجم اهالی روستا به لار مهاجرت کرده اند. از آرامستان که خارج می شویم سخنان تعدادی از جوانان روستا را شنود می کنم. می گویند برای اعزام به سوریه و عراق ـ برای مدافع حرم شدن ـ ثبت نام کرده اند. عمق استراتژیک باورهای شیعه را تا دورترین روستاها نیز می توان مشاهده کرد.

برای نهار به مکتب الزهرا روستا می رویم. الحمد لله در روستا از حیث ابنیه دینی و مذهبی کمبودی احساس نمی شود. قبل از صرف نهار یکی دیگر از بزرگان روستا به ما معرفی می شود. مرحوم شیخ احمد علی ملتفت که ساختمان مکتب الزهرا(س) نیز توسط فرزندش بنا شده است. این شیخ برای اهالی بسیار مکرم است و برایش شعر هم سروده اند. شعری که قافیه اش هم نام اوست: شیخ احمد علی …

سفره نهار غافلگیرمان می کند. سفره مفصل و لبریز از پیش غذا و پس غذاست. از نوشابه پپسی گرفته تا ظروف متعدد سالاد و سبزی … وعده غذای اصلی نیز برای هر نفر برنج است و ران مرغ سرخ شده. خیلی شیک سوپ مرغ را هم کنار هر ظرف غذا چیده اند. خانم های روستا در اشکال مختلف سالادها را تزئین کرده و آقای سرآشپز هم طباخ برنج و مرغ است. اینجا برای پذیرائی از مهمان همه دست در دست هم داده اند.

« فقری بزرگتر از فلاکت مادی…»

بعد از صرف چای دوستان کمیته امداد به خانه ی مددجویان کمیته امداد امام خمینی (ره) می روند. با آنها همراه می شوم. ممدجو که قبلاً وامی را برای مرمت و ساخت امارت دریافت کرده از تمام شدن پول و ناتمام ماندن خانه می گوید. دوستان منزل را بررسی کرده و از صاحب خانه انتقاد می کنند. گویا او بجای ایجاد ملزومات ضروری خانه نظیر حمام و سرویس بهداشتی، اقدام به ساخت اتاقی وسیع در کنار سایر اتاق ها کرده است. انتقاد وارد بود و صاحب خانه باید اقدام به ساخت ملزومات زندگی اش می کرد. به نظرم فقری که در آن خانه بود تنها فلاکت مادی نبود…

دوستان به خانه ی سایر مددجویان هم مراجعه می کنند؛ اما بقیه در همان محیط مکتب الزهرا مشغول استراحت می شوند. دقایقی بعد به اتفاق نماینده فرماندار به بازدید از تمام روستا می پردازیم. روستای علی آباد روستای وسیعی است و به جمعیت هزار و پانصد نفری اش نمی آید. خانه ها وسیع است و کوچه ها نیز تو در تو. تنها مسیر آسفالته جاده مرکزی روستا است و سایر معابر همچنان سنگلاخ اند. به دوستم تعدادی سنگ بزرگ را نشان می دهم و می گویم کاش اهالی روستا و جوانان بجای آنکه همه چیز را از مسئولان طلب کنند خودشان هم برای برداشتن سنگ ها و نخاله ها از معابر اقدام می کردند و با غلطاندن غلطک کوچه ها را صاف و قابل عبور می کردند. اینجوری محیط زیستن آنان زیباتر بود. فقر فقط  فقر مادی نیست؛ گاهی فقر انگیزه و عمل نیز هست.

مسیر انتهایی روستا را دنبال می کنیم و به قلعه ای مخروبه می رسیم. اهالی آن را به نام «قلعه کهنه» می شناسند و می گویند قبلا اینجا مقر حفاظتی از روستا بوده. شاید راه ارتباطی اهالی همان بوده و برای امنیت این مجموعه ساخته شده است. مجموعه ای از سنگ و ساروج با طاق هایی بسیار زیبا که جان می دهد برای عکاسی. در مسیر برگشت چشممان به جمال کودکستان نیز روشن می شود. روستا کودکستان دارد و کودکانش کوچه گرد نیستند.

«متروکه ماندن مدرسه ای نوساز و یک علامت سوال مقابل عملکرد آموزش و پرورش»

دوباره به مکتب الزهرا(س) بر می گردیم و این بار با سایر دوستان همراه می شویم. در حیاط مدرسه مردانگی مسابقه والیبال بین تیم طلاب حوزه علمیه لار و تیم روستای علی آباد در جریان است. ظهر سر سفره نهار روحانی روستا و یکی از روحانیون حوزه با هم کری می خواندند و از قدرت تیم خود می گفتند؛ در زمین مسابقه تیم علی آباد با اختلاف بچه های حوزه علمیه را شکست می دهند؛ این نتیجه شاید نتیجه ی پرخوری ظهرِ تیم حوزه باشد!

از همان جا به سمت بازدید از مدرسه ای نیمه ساخته می رویم. مدرسه ای که بانی خیر آن را ساخته است. بنای اصلی مدرسه تکمیل است. ساختمانی شیک با درب و پنجره هایی دو جداره. حتی تجهیزات هم در آن بود اما تنها بخش باقی مانده همان بخشی بود که باید دولت انجام می داد. محوطه سازی و نصب دیوار و درب ورودی تنها نیاز آن مدرسه شیک بود . اما این بخش اندک همچنان بر زمین مانده بود تا بدین ترتیب مدرسهای نوساز زمین گیر شود. با افتتاح آن مدرسه بسیاری از مشکلات آموزش و پرورش روستا حل می شود.

« علی آباد از گذشته ی لار می آید»

مسیر ورود و خروج روستا را یک بار دیگر طی می کنیم تا به زمین بازی جوانان روستا برسیم. از رئیس شورا شغل اصلی اهالی را می پرسم. برای آن هم دل پردردی دارد و می گوید اصلی ترین دلیل مهاجرت از روستا کمبود شغل است. در روستا آب که نباید شغل هم نیست و اهالی برای اشتغال یا به خارج از کشور رفته اند و یا در بنادر و جزایر جنوبی کشور مشغول کار اند. تقریبا همه ی پسران جوان روستا در زمین خاکی و مسطح روستا جمع اند و مشغول بازی «دار توپآ» .

این اصطلاح را عضو شورای بکار می برد. او می گوید بچه های جوان روستا قبلاً به فوتبال و والیبال علاقه مند بودند اما الان مدتی است که به این بازی مشغول اند. این بازی را قبلاً در حواشی شهر قدیم لار نزدیک تلمبه های آبِ صحرای میرزا خلیل و پشتِ ژاندارمری و … دیده بودم.

اصلاً روستای علی آباد و دل مشغولی ها و مشغولیت های آن و حتی زبان آنان همگی از گذشته ی لار آمده و اگر کسی دلش برای گذشته ی لار تنگ شده می تواند سری به این روستا بزند.

عضو شورای روستا قنات های خشکیده ی روستا را نشانمان می دهد و می گوید با خشک شدن این سر رشته ها، آبادی از زمین ها هم رفت. او می گوید بر اثر سیلاب سال ۸۸ آخرین نفس های قنات ها هم گرفته شد. او مدعی است با اندکی مرمت لااقل یکی از قنات های روستا دوباره احیا خواهد شد. علی آباد با قنات هایش مشهور بوده و در گذشته دارای ۱۴ سررشته قنات بوده که معروف ترین آن ها قنات هزاره و عظیم آباد و حیدرآباد است.

دقایقی در حاشیه ی جاده متوقف می شویم و از دور تفریح عصرگاهی جوانان روستا را نگاه می کنیم. حاج محمد به علت درد کمر توان رفتن تا سر زمین بازی را ندارد. با او دقایقی هم کلام می شوم. از دوران آموزگاری می گوید و برای مخاطرات فضای مجازی سر تکان می دهد. از اینکه چشم متولیان فرهنگی روستاها را نمی بیند گلایه مند است و لحظاتی بعد در سکوت و در حالی که تنها باد در گوشمان زوزه می کشد؛ چشم جفتمان به زمین خاکی روستا که آفتاب کم رمق عصرگاهی زمستان آن را روشن کرده است؛ دوخته میشود. جفتمان در حال خودمانیم…

« از احیاء قنات ها تا راه اندازی عابر بانک و راه ورودی که نماینده قولش را داده بود.

یک روستا در جست و جوی یک گوش شنوا ! »

بعد از دقایقی توقف دوباره با هیات همراه به روستا بر می گردیم. در حین بازگشت یکی از اهالی بومی از قولی که نماینده فعلی داده می گوید. او می گوید آقای نماینده قول داده بود تا مسیر ورودی جدید روستا را تا مرحله زیرسازی انجام دهد اما همان قول هم سالهاست تا حد حرف مانده و دانه شن و قلوه سنگی هم جابجا نشده !

در همان جائی که صبح از ما استقبال شده جایگاه مراسم تدارک دیده شده است. مجری مراسم که عضو پیشین روستا است به افتخار حضور کاروان سفیران نور برای ما شعری سروده است. شعری مبالغه آمیز و مملو از تعارفات روستائی.

در ادامه عضو شورا مطالبات روستا را به صورت فهرست وار برایمان می خواند. تصورشان این است که کاروان فرهنگی اجتماعی سفیران نور توان حل مشکلات ریز و درشت روستا را دارد. البته او مقصر نیست. باید مطالبات را در همه ی محافل فریاد بزند تا شاید گوش شنوایی بیابد. در این فهرست از لزوم بازسازی قنات و مرمت جاده ی ورودی گرفته تا تقاضای دایر نمودن عابربانک وجود دارد. از شنیدن مطالبات آنان خوشحال می شوم. وقتی مطالبات هست یعنی هنوز زندگی هست.امید هست. انگیزه برای حیات هست. یعنی هنوز روستا پا برجاست.

بعد از سخنان او نوبت به هیات ورزش زورخانه ای میرسد. مرشد مظفری که موهایش را به نام علی(ع) سپید کرده و نونهالان باستانی کارش که از لار آمده اند برای اهالی روستا هنرنمائی می کنند و مردم که جمعیت آنان چندان هم زیاد نیست از این برنامه لذت می برند.

« حالمان از بودن در روستا خوش است اما…»

بعد از انجام ورزش زورخانه ای وقت نمازمغرب فرا می رسد و بعد از نماز هم دعای توسط خوانده می شود. به قول حاج محمد دعای توسل به همان سبک و سیاق دهه شصت و هفتاد خیلی هم چسبید. بعد از دعا چشممان به جمال تکنولوژی هم منور شده و نوبت به ویدئو پرژکتور و پخش فیلم حدود ۲۰ دقیقه ای از روستا رسید. در این فیلم هر آنچه که از صبح شنیده ایم دوباره تکرار می شود.

شب که می شود سفر هم به پایان می رسد و ما که بجز تعدادی کتاب و چند برنامه مختصر فرهنگی و مددکاری آورده ی دیگری برای اهالی نداشتیم؛ سفر را به پایان می بریم. با تمام خستگی هایش حالمان از بودن در روستا خوش است اما افسوس که دلهای شهری کمتر برای دغدغه های فرهنگی و اجتماعی روستا می تپد .

ساعت هفت شب است که کاروان سفیران هدایت سفر یک روزه اش را تمام می کند و به سمت لار باز می گردد و من در ذهنم هر آنچه را که دیده ام مرور می کنم.

****

سرکشی از روستاها و دیدن خانه های کاهگلی و جاده های شنی و سنگلاخی در واقع مراجعه به خویش است. آن ساعات – ساعات تفکر و خوش نشینی با خاطراتی است که پیچ و تاب دنیای مدرن آن را از ما ستانده. فاصله ی کنایه آمیز زندگی شهری و روستائی؛ تنها در زاده شدن در چند ده کیلومتر آن سو تر است و الا قرار بود زیور آلات زندگی به شکل مسالمت آمیز توزیع شود…

در اکثر روستاها هنوز تعاملات و تعارفات و نیازها در همان حد و حدود حداقلی و با نهایت سادگی باقی مانده و خود به خود ولع دنیاگرائی به نسبت زندگی شهری فروکاهیده است. هر چند که دارا بودن و نبودن شهری و روستائی نمی شناسد. حضور در روستا و قدم زدن با مردمانی که صداقت در چشمانشان موج می زند مجال خوبی است تا از تنگناهایِ رنگیِ زندگیِ شهری بگریزیم و کمی با خود و خدای خویش خلوت کنیم.

این خلوت را امتحان کنید؛ خلوتی این چنین را همه دوست دارند…

امضاء محفوظ